ការ​កសាង​ជីវិតថ្មី​របស់​អតីត​អ្នក​ភូមិ​សំបុកចាប​ក្នុង​ភូមិ​អណ្តូង​ថ្មី​ នៅ​តែ​ពុំទាន់​ល្អ​ប្រសើរ

ស្តាប់ (08:12)

បញ្ចូល​ទៅ​ក្នុង Playlist របស់​ខ្ញុំ

ចម្លងទុក

Embed

 

ប្រជាពលរដ្ឋ​អតីត​អ្នក​ ភូមិ​សំបុក​ចាប​ដែល​ត្រូវ​គេ​ជម្លៀស​អោយ​មក​រស់​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​អណ្តូង​ ថ្មីនៅ​ពុំ​ទាន់​មាន​ស្ថានភាព​ល្អ​ប្រ​សើរ​ទេ

©Lida/RFI

ដោយ ចាន់ លីដា

រយៈពេល​៦ឆ្នាំ​ក្រោយ​ការ​ដោះ​ដូរ​និង​ការ​បណ្តេញ​ចេញ គេ​សង្កេត​ឃើញថា ​​អតីត​ប្រជាជន​អ្នក​ភូមិ​សំបុក​ចាប​​ក្នុង​សង្កាត់​ទន្លេ​បាសាក់ ​ដែល​សព្វថ្ងៃ​កំពុង​រស់​នៅ​ក្នុង​​ភូមិ​អណ្តូង​​ថ្មី​សង្កាត់​គោក​រកា​ ខណ្ឌ័ដង្កោ ចំងាយ​ជាង​១៥គីឡូម៉ែត្រ​ពី​ទីក្រុង​ភ្នំពេញ​ នៅ​តែ​ពុំ​ទាន់​អាច​កសាង​ជីវិត​ថ្មី​មួយ​អោយបាន​​ល្អប្រសើរ​ឡើយ។ ប្រជាជននៅ​ក្នុង​​អ្នក​ភូមិ​ថ្មីនេះ​នៅតែអះអាង​ថា​ពួកគេ​ត្រូវ​ប្រឈម​ទៅ​នឹង ​ភាព​ក្រីក្រ​ ភាព​អត់​ការងារ​ធ្វើ​ ​ការជំពាក់​បំណុល​គេ និង​ការ​​ពុំ​ទាន់​មាន​កម្ម​សិទ្ធិ​ដីធ្លីច្បាស់​លាស់។ ដោយឡែក​សម្រាប់​​កូន​ៗ​របស់​ពួកគេ​ក៏​ត្រូវ​​​ប្រឈម​ទៅនឹង​ការ​បោះបង់​ ការសិក្សា​ ការ​រើសអ៊ើង​ និង​ការ​កេង​ប្រវ័ញ្ចកម្លាំង​ពលកម្ម​កុមារផង​ដែរ​។

សង្គម ​ស៊ីវិល​រិះគន់​សកម្មភាព​ក្រុម​និស្សិត​វាស់​ដី​ថា​ជា​រូបភាព​នយោបាយ

http://www.youtube.com/watch?v=bgVMIrHzy4I

Posted by អ្នកស្រែ

ASEAN without accord

July 30, 2012
Preeti Nalwa
Institute for Defense Studies and Analyses (India)

The Kingdom of Cambodia, chair and host of the 10 member-Association of Southeast Asian Nations (ASEAN), hosted the second ASEAN Summit in its Peace Palace building at Phnom Penh from July 9-13. The Summit convened its signature assemblage—the 45th ASEAN Foreign Minister’s Meeting (AMM)/Post Ministerial Conference (PMC). Apart from this annual feature, the Summit also saw the participation of ASEAN partners from 17 countries under the aegis of 19th ASEAN Regional Forum (ARF), 13th ASEAN Plus Three (APT) and the 2nd East Asia Summit (EAS). On July 12, Catherine Ashton, High Representative for Foreign Affairs and Security Policy/Vice-President of the European Commission, signed the Instrument of Accession of the European Union (EU) to the Treaty of Amity and Cooperation in Southeast Asia (TAC). The TAC is a non-aggression and cooperation pact between ASEAN members and their partners; it is also a prerequisite for membership of the EAS. After signing the Instrument of Accession, Ashton remarked that “This is an important step because it commits us to working together in tackling issues that we face in a peaceful way. It also confirms that we will work together to address some of the security and political concerns of the region."1

In saying so, Ashton echoed the quintessential process-oriented approach of the ASEAN towards dispute settlement, i.e. the ‘ASEAN way’ of managing regional discord through the modalities of norms and principles of non-interference, peaceful settlement of disputes, non-confrontational attitude to conflicts, emphasis on musyawarah (consensus) and muafakat (consultation). The TAC is the fountainhead of these modalities of building trust and confidence through dialogue. And without compromising on its fundamental stipulations, the ASEAN has accepted the countries on either side of the Pacific into its fold and widened its organizational base extensively. In this process, it has morphed into its present hydra-headed form accentuating ‘open regionalism’ and has also staged itself as a potential cradle for building a more comprehensive, cooperative, inclusive and multilateralist regional security architecture in East Asia. The ASEAN Defence Ministers Meeting Plus-8 (ADMM-Plus 8) is the latest addition to its network aimed at creating neutral, consultative and open engagement for the Asia-Pacific.

The fact that a regional organisation such as the 27 member EU should accede to TAC is a verdict which shows that the inherent values of ASEAN are not yet obsolete. It was also in consonance with these modalities enshrined in the “ASEAN way’ that the ASEAN had been issuing a joint communiqué at the end of its meetings, and over for the last 45 years the consistent practice of issuing a joint statement has assumed the importance of being a ‘customary communiqué’ in harmony with the expression of its motto of “one voice, one destiny, one community” articulating its shared strategic interests even if in a symbolic way.

This normative construction of the ASEAN found itself in a critical situation at the July Phnom Penh Summit, when the grouping failed to issue the expected joint communiqué. It failed because of the external and polarizing influences of China and the United States on the South China Sea dispute in particular. The US is ASEAN’s relatively new partner while China is the traditional regional bigwig with which Southeast Asia has deep historical and, essentially, hierarchical, political, cultural and continuing extended economic linkages. The simmering tensions between China and four ASEAN members—Vietnam, Philippines, Malaysia and Brunei—on account of their overlapping and competing claims of territorial sovereignty and maritime rights in the South China Sea2 is the issue that is thrusting the US and China into a potential face-off with unintended irreversible damages for the region in the offing.

The first victim seems to be the ASEAN itself for this was the first time in 45 years that a joint communiqué was not issued because of disagreements over the text. Philippines Foreign Minister Albert del Rosario insisted that his country’s recent naval skirmishes with China in the Scarborough Shoal/Huayang be included in the text, while Vietnam wanted the mention of its dispute with China over the Paracel and Spratly Islands. The Cambodian Prime Minister Hun Sen refused to include a mention of these disputes in the text, since these are primarily bilateral in nature and could not be portrayed as a problem between China and ASEAN as a bloc. The exercise of preparing 18 drafts3 by the Indonesian Foreign Minister Marty Natalegawa could not muster the minimal consensus necessary. Cambodia was accused of buckling under Chinese pressure and not including any reference to the disputes in the communiqué, while Philippines was blamed for being excessively “blunt” and overly “un-ASEAN”4 emboldened as it was by its alliance with the US and recent US statements about providing the country support for enhancing the capability of its maritime presence. The US expression of support for the Philippines was aimed at strengthening “the Pacific nations to defend and secure themselves”; in other words, a cog in the strategy of “rebalancing” towards Asia, which was re-emphasised by US Secretary of Defense Leon Panetta in his June 2012 speech at the Shangri-La Dialogue.

The ASEAN’s failure in not issuing the communiqué has invited a plethora of alarming projections of being a “significant watershed in ASEAN’s history”, its “unprecedented failure”, a “high-profile failure”, and ASEAN’s silence exaggerated as the voice of its death knell. Far from being the cause of its imminent demise or becoming irrelevant, and even though the incident is bound to go down in the annals of ASEAN as the year of omission, this lapse only accentuates the importance of keeping and making ASEAN strong, albeit bringing forth the need to hone its diplomatic skills to stay afloat in the rough waters of any intra-ASEAN divergence and retain its historic neutrality by circumventing dominance either by the US or China. In fact, the diplomatic impasse within the ASEAN will act like a prism to reflect the dangers to all the stakeholders alike that there are limited advantages in creating a divided and polarized ASEAN.

To contain the damage, Foreign Minister Marty Natalegawa at the behest of the Indonesian President Susilo Bambang Yudhoyono conducted an intensive shuttle diplomacy to restore ASEAN unity. He subsequently accomplished a common ground on the release of the statement of ‘six-point principles’ on July 20, 2012. These include the implementation of the Declaration on the Conduct of Parties in South China Sea (DOC) 2002, the support for the guidelines of the DOC in 2011, the need for the early conclusion of a regional code of conduct on the South China Sea, the full respect for the universally recognized principles of international law including the 1982 United Nations Convention on the Law of the Sea (UNCLOS), the continued exercise of self-restraint and non-use of force by all parties, and the peaceful resolution of conflicts in accordance with universally recognized principles of international law including the 1982 UNCLOS.5

If China has been unreasonably belligerent and uncompromising, then the US has not been less bellicose either. The US has taken recourse to a “relentless charm offensive” that could “polarise the region if countries succumb to superpower’s wooing”. On the other hand, China has abandoned the charm offensive and acts more like a persistent exasperating exhibitionist of its muscle power which forces the affected ASEAN nations to make a difficult choice. It is well-understood that Hillary Clinton had decided much in advance that “Southeast Asia, specifically ASEAN, will serve as the fulcrum for a long-term Asia strategy”6 and she has brought the US closer to Asia. An editorial in a major newspaper of Thailand has highlighted that “If US Secretary of State Hillary Clinton wants to leave a positive legacy in our region, she must make sure that her constant presence, smile and speeches do not further divide ASEAN and cause discord with other major powers and among countries” as this “closeness has been too close for comfort because some countries have lost their strategic balance.”7 In its desirous and plausible transition to becoming a rule based multilateral security forum, ASEAN is bound to encounter multifarious challenges but the mettle of its resilience is harder than an eggshell.8 Nevertheless, in ASEAN’s on-going efforts toward building the ASEAN Community by 2015, it has no better option than to employ its own self-engineered glue in building a binding community in its region. The direct and the indirect contrasting machinations of both the US and China left their mark on this ASEAN Summit but the onus of not escalating tensions in the region equally rests with both of them.

Preeti Nalwa is a Ph.D. candidate in the Department of East Asian Studies, University of Delhi. She is currently a Japan Foundation Doctoral Fellow and also a Non-Resident Kelly Fellow at the Pacific Forum, CSIS.

---------

1. “The EU accedes to Treaty of Amity and Cooperation in Southeast Asia”, available at

http://www.consilium.europa.eu/uedocs/cms_Data/docs/pressdata/EN/foraff/131708.pdf.

2. China claims all of the South China Sea demarcated by a “nine-dashed” line dating back to the 1940’s when the Nationalist government was in power. It opposes any “internationalization” of the dispute and instead prefers bilateral mutual negotiations. The US intervention in the South China Sea dispute is meant to secure its national interest in freedom of navigation and it was initiated by Secretary Hillary Clinton’s statement at the ASEAN Regional Forum (ARF), Hanoi, July 2010.

3. The Asahi Shimbum, “‘ASEAN Way’ founders in South China Sea”, July 17, 2012, http://ajw.asahi.com/article/asia/south_east_asia/AJ201207170105

4. Sabam Siagian, Insight: “The un-ASEAN way of treating unresolved issues”, The Jakarta Post, July 16, 2012, http://www.thejakartapost.com/news/2012/07/16/the-un-asean-way-treating-unresolved-issues.html

5. Aurea Calica, “Asean consensus a step forward”, The Philippine Star, July 22, 2012, http://www.philstar.com/Article.aspx?articleId=830009&publicationSubCategoryId=63

6. Ernest Z. Bower, “Hillary Clinton’s Asia Sojourn”, Center for Strategic & International Studies, July 19, 2011, http://csis.org/publication/hillary-clintons-asia-sojourn

7. The Nation, “Clinton’s legacy for Asia hangs in the balance”, July 17, 2012, http://www.nationmultimedia.com/opinion/Clintons-legacy-for-Asia-hangs-in-the-balance-30186292.html

8. Aileen S.P. Baviera, “Putting the ASEAN Humpty Dumpty back together again”, GMA News, June 22, 2012, http://www.gmanetwork.com/news/story/266302/opinion/putting-the-asean-humpty-dumpty-back-together-again

Cambodian villagers speak out against corruption

Villagers address a panel of lawmakers at CCHR’s land forum in Samuth Krom village, Seda commune, in Ratanakkiri province’s Lum Phat district yesterday. Photograph: Pha Lina/Phnom Penh Post

Tuesday, 31 July 2012
Bridget Di Certo and Phak Seangly
The Phnom Penh Post

In Lum Phat district’s Seda commune, the message from villagers attending yesterday’s Cambodian Center for Human Rights’ land forum was clear: We’ve been duped.

The mixed Khmer and ethnic minority villagers said they were coerced into accepting the phenomenally low price of US$150 per hectare of land from the DM Group and other private plantation companies and were forced to thumb-print documents leaving them with effectively no legal recourse – and no land – plunging the semi-nomadic community into even greater poverty and uncertainty.

Kuch Moly, a Funcinpec lawmaker who sat on the three-person panel at the forum alongside Seda commune chief Thom Phain, rebuked villagers for filing complaints when they have already accepted compensation.

He and fellow lawmaker Ou Chanrith, from the opposition Human Rights Party who also sat on the panel, were handed a complaint thumbprinted by 29 families whose houses had been burned to the ground by the DM Group in June of last year.

“Villagers who have accepted the money for the land and have thumb-printed documents must remove their name from the letter for me to accept it,” Moly said, drawing a furious reaction from some participants.

Counter-intuitively, he also acknowledged it was hard for villagers at the grassroots level to draw attention to their problems.

“The local authorities often report good things to Prime Minister Hun Sen, but they do not report when there is something bad in their area. This forum is a good chance for villagers to say their problems,” he said.

Soeung Sarath, 50, who had his leg blasted by a provincial policeman moonlighting as a DM Group security guard in 2008, attended the forum. The leg later had to be amputated.

“This was a warning shot,” he said at the forum. “This is a lesson,” he said, for what happens when you attempt to protect your land.

Although problems with authorities have somewhat abated, villagers said they were not “buddies” with the local authorities.

Initially, a small crowd of about 50 waited expectantly to talk to lawmakers and rights groups.

CCHR said this was because the authorities had told the villagers over the weekend that the forum would be cancelled, after cracking down on a training workshop held on Friday.

However, about half an hour into the forum, a crowd of more than 200 had gathered. The ruling Cambodian People’s Party commune chief was also one of the latecomers and took his seat as one of three on the panel addressing the crowd.

Seda commune has no electricity and no running water. Stacks of drying, chopped wood are stashed under the simple wooden houses that are not separated by fences or roads.

The company had given the villagers US$150 per hectare of land they took for a plantation. A long-term resident said he had purchased a hectare of land for $600 in 2004, and now he could sell it for $50,000.

The indigenous people, who did not have land titles, were faced with a choice: accept the nominal $150 payment, or don’t and have the company take their land anyway.

Villager representatives at the forum delivered desperate soliloquies of hardship, discrimination and fear for the future.

A Tampoun ethnic minority participant, Pang Nhoy, 67, said that in his village, people had been farming since 2002, but in 2011 DM Group came to measure and control the land.

“We ethnics can only do farming; we are not able to do business. Please find justice for us, or we get poorer and poorer until we die one day,” he shouted.

“You are not right that you get my land and burned down my cottages. We are ethnics, so we are not human beings? It is not acceptable. I beg the lawmakers here please help us,” he implored, drawing impassioned cheers from the forum participants.

Opposition Human Rights Party lawmaker Ou Chanrith, who sat on the three-person panel, said indigenous people in Ratanakkiri lack education on their land rights.

“They agree to sell their land, agree to a very low price and now they want their land back, but there is nothing that can be done,” Chanrith said, adding that despite their complaints to authorities, they had been told to accept the money and leave.

Speaking by telephone, DM Group Ratanakkiri manager Thvar Kanoun rejected the grievances of the villagers.

“There is no land-grabbing from those people. They cleared the company’s lands and we gave them $150 per hectare to stop clearing, not to buy from them,” he said, adding that the company had never used security guards on them.

“We used to have land dispute with them, but it was completely solved.”

DM Group has been cultivating rubber trees, cassava and soy beans, Kanoun said, but he did not know the total hectares owned by the company.

Pav Hamphan, Rattanakiri provincial governor, criticised yesterday’s forum.

“I do not understand. Human rights workers [CCHR] often educate at the disputed area. It is a useless forum and is not an educational forum because it does the same thing – nothing,” he said.

នគរបាល ​អន្តរាគមន៍​ជិត​៤០០​នាក់​បញ្ចប់​វគ្គ​ហ្វឹកហ្វឺន​បង្ក្រាប​ក្រុម​​បាតុករ

http://www.youtube.com/watch?v=6uOyRSsVKAc

Posted by អ្នកស្រែ

អ្នក​បឹង​កក់​ប្តឹង​មន្រ្តី​រដ្ឋាភិ​បាល​ពីរ​រូប ពី​បទ​មនុស្ស​ឃាត​នៅ​ពេល​ប៉ះ​ទង្គិច​គ្នា​រឿង​ដី​ធ្លី

​ដោយ ញឹម សុខន និង អ៊ឹង ប៊ុន​ថន ថ្ងៃអង្គារ ទី31 កក្កដា ឆ្នាំ2012 ម៉ោង14:00

ពលរដ្ឋ​បឹង​កក់ ដាក់​ពាក្យ​បណ្តឹង​នៅ​សាលាដំបូងរាជធានីភ្នំពេញ (រូបថត ញឹម សុខន)

អ្នកភូមិ ​បឹងកក់ ប្តឹងមន្ត្រី​រដ្ឋាភិបាល​ពីរ​រូប ពី​បទ​មនុស្ស​ឃាត បន្ទាប់​​​​​​​​​​​ពី​ក្រុម​​​ស្ត្រី​​​​​​អ្នក​​​​​តវ៉ា​​ម្នាក់​​រង​របួស រហូត​រលូត​កូន នៅ​គ្រា​ប៉ះ​ទង្គិច​​​ជាមួយ​នឹង​​​​កម្លាំង​​ចំរុះ​របស់​រដ្ឋាភិ​​បាល​​​​​ ក្នុង​​រឿ​​ង​​​​​​​​​ជម្លោះ​​​​​​ដី​ធ្លី​ ​កន្លង​មក។ ប្រាប់​អ្នក​សារ​ព័ត៌​មាន​នៅ​មុខ​សាលាដំ​បូង​រាជ​ធានី​ភ្នំ​ពេញ បន្ទាប់​ពី​ដាក់​ពាក្យ​បណ្តឹង​រួច​ នៅ​​ថ្ងៃ​​អង្គារ ទី​៣១ ខែ​​កក្កដា​​នេះ អ្នក​ស្រី បូវ ស្រី​ស្រស់ អាយុ ២៥​ឆ្នាំ ដែល​​​​អះ​អាង​ថា កម្លាំង​​សមត្ថ​កិច្ច​បា​​ន​វាយ​​​​លើ​រាង​​​កាយ​របស់​គាត់ រហូត​បាត់​បង់​ជីវិត​កូន​​​​នៅ​​ក្នុង​​​​​ផ្ទៃ​​​អាយុ​ជាង​ ​២​ខែ​នោះ​ បាន​​ឲ្យ​ដឹង​ថា តុលាការ​បាន​ទទួល​ពាក្យ​បណ្តឹង​របស់​អ្នក​ស្រី ដែល​ប្តឹង​ស្នង​​​​​​​​​​​ការ​​​​រង​​នគរបាល​​រាជ​​ធានី​ភ្នំ​ពេញ លោក ភួង ម៉ាល័យ និង​អភិបាល​រង​ខណ្ឌ​ដូន​ពេញ លោក សុខ​​​ ពេញ​វុធ ពី​បទ​​មនុស្ស​​ឃាត ៖ “ខ្ញុំចង់​ឲ្យ​ពួក​គាត់​ទទួល​ទោស​នៅ​មុខ​ច្បាប់​តែ​ម្តង ពីព្រោះ​ថា​គាត់​ធ្វើ​ហ្នឹង គាត់​នៅ​លើ​ច្បាប់​ហើយ ឥឡូវ​ហ្នឹងគាត់ធ្វើ​ចឹង​តើ​គាត់​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​អត់​ ខ្ញុំ​ចង់​ឲ្យ​ពី​បទ ពី​បទថា ឥឡូវ​ហ្នឹង​ពី​បទ មនុស្ស​ឃាត”។
ស្តាប់សម្លេង៖  
តែថា អ្នក​ស្រី មិន​បាន​ទា​​រ​សំណង​ជា​​​ទឹក​​​ប្រាក់​​​ទេ គឺ​ចង់​ឲ្យ​​តុលាការ​យក​ជន​​​ដៃ​ដល់​នោះ​ ​មក​ផ្តន្ទា​​​ទោស​តាម​​​ច្បាប់​តែ​ប៉ុណ្ណោះ។
ការព្យាយាមដាក់ពាក្យបណ្តឹង នៅថ្ងៃអង្គារនេះ ក៏បាន​ប៉ះ​ទង្គិច​គ្នា​ដោយ​ពាក្យ​សម្តី ជាមួ​យ​​​មន្ត្រី​​នគរ​បាល​ដែល​ការ​ពារ​សណ្តាប់​ធ្នាប់​នៅ​តុលាការ​ផង​ដែរ ក្រោ​យ​មក​ទើប​អនុ​ញ្ញាតិ​​​ឲ្យតំ​​​ណាង​​អ្នក​ភូមិ​បឹង​កក់ ៥​នាក់​​ ក្នុង​​ចំណោម​ពលរដ្ឋ​​ជាង​​២០​​នាក់ ចូល​​ដាក់​​ពាក្យ​​បណ្តឹង។
ទាក់ទិន​នឹង​ពាក្យ​បណ្តឹង​របស់​អ្នក​ភូមិ​នេះ ស្នង​ការ​រង​នគរ​បាល​រាជ​ធានី​ភ្នំ​ពេញ លោក ភួយ ម៉ាល័យ ជា​មន្រ្តី​ម្នាក់​​ដែល​​រ​ង​ការ​​ចោទ​ប្រកាន់​នោះ មិន​ធ្វើ​អត្ថា​ធិ​ប្បាយ​លំអិត​ទេ ដោយ​​ចាត់​​ទុក​ថា វា​ជាសិ​ទ្ធិ​អ្នក​ចោទ​ប្រ​កាន់ ៖ “ទៅ​សួរ​គាត់​ទៅ គាត់ចង់​ដាក់​អី​ដាក់​ទៅ ស្រេច​តែ​គាត់”។
នៅក្នុងពាក្យបណ្តឹងរបស់អ្នកភូមិ បាន​ឲ្យ​ដឹង​ថា កាល​ពី​​​ថ្ងៃ​​​​ទី​​​​២៧ ខែ​មិថុនា​​ ឆ្នាំ​២០១២ ​ពួក​គេ​រាប់​រយ​នាក់​ បាន​ព្យាយាម​ធ្វើ​ដំណើរ​ទៅ​ស្តាប់​ការ​ជំរះ​ក្តី នៅ​សា​​លា​ឧទ្ធ​រណ៍​​ដែល​ជំនុំ​ជម្រះ​​តំណាង​ពួក​​គេ​១៣​នាក់ រឿង​ជម្លោះ​ដីធ្លី​នៅ​តំបន់​បឹង​កក់។ ប៉ុន្តែ​ការ​ធ្វើ​​​ដំ​ណើរ​​នោះ​​ត្រូវ​​បាន​ក​​ម្លាំង​សមត្ថ​កិច្ច​រាប់​រយ ​នាក់ ប្រដាប់​ដោយ​ខែល​និង​ដំបង​ឆក់ បាន​រារាំង​ពួក​គេ​​រហូត ប៉ះ​ទ​​ង្គិ​ច​​​គ្នា​​​​​ធ្វើ​​ឲ្យ​កុមារ​​មួយ​ចំនួន​រង​របួស។ ចំណែក​អ្នក​ស្រី បូវ ស្រី​ស្រស់ រង​របួស​ធ្ងន់ និង​រលូត​កូ​ន​​​នៅ​​​ពេល​បញ្ជូ​​ន​​មក​​សង្គ្រោះ​បន្ទាន់ នៅ​មន្ទីរ​ពេទ្យ​ជប៉ុន​ក្នុង​រាជ​ធានី​ភ្នំ​ពេញ។
នាយក​លេខាធិ​ការ​ដ្ឋាន​នៃ​ក្រុម​ការ​ងារ​ពិសេស​សិទ្ធិ​លំនៅ​ឋាន លោក សៀ ភារម្យ មាន​​​​ប្រ​សា​សន៍​​​ថា អាជ្ញាធរ​ថ្នាក់លើ​គួរ​​តែ​ណែនាំ​ដល់​មន្ត្រី​​ថ្នាក់​ក្រោម​ឲ្យ​​​គោរព​​​ សិ​​ទ្ធិ​ម​នុស្ស និង​​​​​​​​​សិ​​ទ្ធិ​​​​​​បញ្ចេញ​មតិ​​របស់​ពលរដ្ឋ ដែល​មាន​ចែង​នៅ​ក្នុង​ច្បាប់ ដើម្បី​រក្សា​មុខ​មា​​ត់​រដ្ឋាភិបាល​​​ដែល​​​កំពុង​​​​ធ្វើ​ជា​ប្រធាន​ អាស៊ាន ៖ “អំពើ​ហឹង្សា​ទៅ​លើ​ស្រ្តី​យ៉ាង​ដូច្នេះ ខ្ញុំ​គិត​ថា ជា​អំពើ​ដ៏​ព្រៃ​ផ្សៃ អមនុស្ស​ធម៌ យើង​មាន​ការ​ខ្មាស់​អៀន​ណាស់ ដែល​យើង​មាន យើង​មិន​គួរ​ណា​​បើ​ក​​ប្រាក់​​ខែ​ទៅ​ឲ្យ​នគរ​បាល​បែប​នេះ​ យក​លុយ​ប្រាក់​ខែ​ទៅ​ហើយ ហើយ​យក​ទៅវៃ​ពលរដ្ឋ​របស់​ខ្លួន ម្ចាស់​ឆ្នោត​របស់​ខ្លួន​យ៉ាង​ដូច្នេះ​ទេ”។
នាយកប្រតិបត្តិក្រុមអ្នក​ច្បាប់​ការ​ពារ​សិទ្ធិ​កម្ពុជា លោក​មេធាវី​ សុក សំ​អឿន ពន្យល់​ថា បើ​​​ការ​​​​វាយ​ដំ​នោះ​គិត​ទុក​ជា​មុន​លោក​ថា ជា​ចេតនា​នៃ​ការ​ប្រើ​ហិង្សា​ទៅ​លើ​ជន​រង​គ្រោះ ប៉ុន្តែ​​លោក​ថា ជន​​ល្មើស​មិន​ជាប់​ចោទ ពី​បទ​មនុស្ស​ឃាត​ទេ ដោយ​សារ ទារក​ទើប​នឹង​​​មាន​អាយុ​ជាង​​​ពីរ​​​ខែ ​​​មិន​​ទាន់​មាន​ជីវិត​ទេ៕

Statement of Civil Society Delegates from Southeast Asia to 2012 Asia-Pacific Regional Internet Governance Forum (APrIGF)

31 July 2012

Southeast Asian Civil Society Groups Highlight Increasing Rights Violations Online, Call for Improvements to Internet Governance Processes in the Region

We, the undersigned civil society delegates from Southeast Asia who attended and participated in the 2012 Asia-Pacific Regional Internet Governance Forum (APrIGF) on 18-20 July 2012 in Tokyo, Japan, make this statement upon the conclusion of the meeting to highlight the concerns that we raised throughout the forum.

We engaged in this meeting with the objective of raising human rights concerns in relation to the Internet, particularly on issues of freedom of expression and access to information online, as well as the role of civil society in Internet governance and policymaking. We organised two panel discussions, namely “Internet in Asia: Space for Free Expression and Information” and “Civil Society in Internet Governance/Policymaking” during the 2012 APrIGF. Through these panel discussions, as well as in other sessions that we participated in, we raised the following human rights concerns in relation to the Internet:

Increasing censorship and attacks to online expression

The space for free expression on the Internet is shrinking. Many governments are extending censorship and control of traditional media to the Internet. In most cases, censorship measures are implemented in a non-transparent manner, which makes it difficult to determine whether the measures taken are in accordance with international laws and standards.

In some countries, citizens who make use of the free space on the internet as bloggers, citizen journalists or social media users become targets of attacks, arrest, and/or threats by state security agents. These actions by state authorities produce a chilling effect on internet users resulting in widespread self-censorship of social and political expression for fear of reprisals from the government or its agents.

We thus call upon all governments to ensure that any measure to limit freedom of expression and the right to information are in accordance with international human rights laws and standards, particularly Article 19(3) of the International Covenant on Civil and Political Rights (ICCPR), which allows for limitations only on narrow and clearly-defined grounds, by passing the “three-part, cumulative test” following the principles of necessity, proportionality (ensuring that it is the least restrictive measure) and transparency. Furthermore, any limitation to freedom of expression, including censorship measures, must be determined by an independent judicial body, and not left to the arbitrary powers of governments or intermediaries. These parameters must apply in all circumstances including during state of emergency and in name of national security or public order.

New laws and legislative amendments that curb freedom of speech online

We are further alarmed by the growing number of laws and policies in Southeast Asia that negatively impact freedom of expression on the Internet. While we recognise the need to address cybercrime and legitimate national security concerns, we are concerned that such laws seek to extend media censorship and criminal defamation to the internet, and are also being used to criminalize individuals or organizations expressing or sharing legitimate social or political critique.

We reiterate that any restriction to freedom of expression on the Internet must not risk citizens’ rights to hold opinions without interference and to freedom of thought, conscience and religion as stipulated in Article 18 of the ICCPR, and it must not be subject to lawful derogation as outlined in UN General Comment No. 34. We stress that any introduction of new laws or legislative amendments, particularly those that could potentially impact human rights, must involve extensive, inclusive and meaningful public consultations. We further urge all governments in Southeast Asia to decriminalise defamation both online and offline.   

Additionally, we emphasize that the rule of law and the independence of the judiciary remain among the key challenges to democracy in Southeast Asia.  Law-enforcement agencies and justice systems must presume innocence until defendants are proven guilty, regardless of whether or not defamation is criminal.  Certain legislation, including those laws that criminalize online speech and expression, are worth noting here as examples of legislation in Southeast Asia that warrant close monitoring of their enactment or enforcement:

·       Burma – The 2004 Electronic Transactions Act
·       Cambodia – The 2012 Draft Cyber-Law, the 1995 Press Law, and the 2010 Penal Code
·       Malaysia – The 2012 Amendment to the Evidence Act and the 2011 Computing Professionals Bill
·       Indonesia – The 2008 Law on Information and Electronic Transaction and the 2008 Law on Pornography
·       The Philippines – The 2012 Data Privacy Act
·       Thailand – The 2007 Computer Crimes Act, the Article 112 of the Penal Code, and the 2004 Special Case Investigation Act
·       Vietnam – The 1999 Penal Code, the 2004 Publishing Law, the 2000 State Secrets Protection Ordinance, and the 2012 Draft Decree on Internet Management

Intermediary liability

We express our deep concern over the increasing pressures by governments on internet service providers and content hosts to monitor, regulate and censor online content. Consequently, such intermediaries are increasingly being held legally and criminally liable for online content, including content posted by other users.

We reiterate that the regulation of content on the Internet should be determined by an independent judicial body, and not be left to intermediaries. We further echo the call by the UN Special Rapporteur on the promotion and protection of the right to freedom of opinion and expression that intermediaries should not be held liable for online content.

Violations by non-State actors, including those employed by governments

Finally, we are alarmed at the rise of internet vigilante groups acting on behalf of governments or powerful institutions to help monitor sensitive information posted over the Internet through personal websites and social media. Such groups often target persons expressing unpopular opinions and subject them to abusive behaviour and threats. In some cases, such threats have been carried out off-line in the form of discriminatory treatment, physical attacks and even state prosecution of these targets. In addition, critical and independent websites are frequently being targeted for hacking and DDoS attacks.

We strongly remind all governments that it is their primary obligation to promote and protect human rights, and this includes protecting its citizens’ exercise of the right to freedom of opinion and expression from violations by non-state actors online.

Improving the APrIGF Process

While we support and uphold the multi-stakeholder process of the IGF, and value the opportunity to contribute to the global dialogue around these crucial issues, several aspects of the APrIGF are in need of improvement:

Participation by governments across Asia was minimal despite the multi-stakeholder framework that this forum purports to promote. This has inevitably limited the dialogues between the different stakeholders on Internet governance in the Asia-Pacific region.
Similarly, there was also inadequate civil society participation at the APrIGF 2012. One of the reasons to this is that there is a perception that the APrIGF is a largely ineffective forum in making needed efforts to advance human rights in cyberspace.
Multi-stakeholder discussions on and approaches to emerging human rights issues concerning the Internet were largely limited at the APrIGF 2012.
Finally, there was a marked absence or lack of critical assessment of the progress with regard to the implementation of recommendations made at the previous APrIGF. This has contributed to the perception of the APrIGF’s ineffectiveness.

Recommendations to the APrIGF Multi-stakeholder Strategy Group

In view of these shortcomings and with the hope of improving upon the 2012 APrIGF, we offer the following recommendations to the APrIGF Multi-stakeholder Strategy Group for future iterations of this event:

●      To facilitate more robust dialogue and more engagement of those participants who are not speaking on panels, we recommend a more participatory process for sessions, with fewer time spent on panel presentations, and more time dedicated to questions and comments from those in the audience.

●      In the interest of more a diverse dialogue, we recommend that efforts be made to enlarge and broaden the spectrum of attendees at the event. Special effort should be made to encourage government and civil society participation, especially in view of the rare opportunity to discuss such issues within the host country. Additionally, the affordability of the host city and the need for financial assistance should be taken into account as a factor that may make civil society participation more or less likely.

●      To encourage broader participation in session dialogues and bolster engagement of civil society, we recommend that strong efforts be made to facilitate inbound remote participation via video conferencing. In addition to the valuable service of live web-casting, remote participants should be empowered to ask questions and make comments within a panel. This could be facilitated with greater integration of social media, within the APrIGF website.

●      To ensure that all issues are well-represented within the conversations at the APrIGF, we recommend that at least one plenary session be dedicated to social issues in internet governance, such as online freedom of expression, access to information and digital divide.

●      To ensure that progress is made on issues discussed at the APrIGF from one year to another, we recommend that one plenary session be dedicated to looking back at the issues raised and recommendations made at the previous APrIGF, and critically assessing progress made on those issues.

Recommendations to Southeast Asian governments

In addition, we make the following specific recommendations to our respective governments in Southeast Asia:

ASEAN governments must ensure that the ASEAN Human Rights Declaration explicitly and unequivocally protects the right to freedom of expression and freedom of information in accordance with international human rights laws and standards.
ASEAN governments should issue a joint statement to pronounce their commitment to uphold Internet freedom.

All regional governments should involve civil society meaningfully and inclusively in Internet policymaking, especially in drafting laws and policies that potentially impact human rights, including in regional-policy arena that involve the issues related to ICT and internet governance, such as:
Regional economic integration by 2015 under the ASEAN Economic Community (AEC). The AEC’s areas of cooperation include a focus on internet governance, such as: “enhanced infrastructure and communications connectivity”; and “development of electronic transactions through e-ASEAN”.  Currently, the AEC encourages only business sector participation and not civil society.
The ASEAN CIO Forum under the ASEAN ICT Master Plan 2015 also opens participation only to business sectors.  The forum focuses on CIO16 and its objective is to “Taking leadership in collaboration and transformation for a competitive, highly productive and envisage a concrete/positive ASEAN ICT community.” The master plan aims to minimize digital divide and make ICT in the region be empowering, transformational, inclusive, vibrant, and integrated for the people by 2015.
All regional governments should attend and engage in regional IGFs to dialogue with other stakeholders, including civil society, on regional issues concerning the Internet.


Signed by:

Arthit SURIYAWONGKUL
Coordinator
Thai Netizen Network
Bangkok, Thailand
E-mail: arthit@gmail.com
Tel: +66 87 504 2221

Pirongrong RAMASOOTA
Thai Media Policy Center Bangkok, Thailand
E-mail: pirongrong.r@gmail.com
Tel: +66 89 770 8911
Triana DYAH
Head, Information & Documentation Division
The Institute for Policy Research and Advocacy (ELSAM)
Jakarta, Indonesia
E-mail: office@elsam.or.id
Tel: +62 21 7972662, 79192564
Fax: +62 21 79192519



Edgardo LEGASPI
Alerts & Communication officer
Southeast Asian Press Alliance (SEAPA)
Bangkok, Thailand
E-mail: epl@seapa.org
Tel: +66 8 1116 5137
Fax: +66 2 2448749
Sean ANG
Executive Director
Southeast Asian Centre for e-Media (SEACeM)
Kuala Lumpur, Malaysia
E-mail: sean@seacem.com
Tel: +60 3 2284 3367
Fax: +60 3 2289 2579
Victorius (Ndaru) EPS
Jakarta, Indonesia




NGETH Moses
Communication Coordinator
Community Legal Education Center (CLEC)
Phnom Penh, Cambodia
E-mail: Moses@clec.org.kh
Tel: (855) 66 777 010   
Fax: (855) 23 211 723
Sovathana (Nana) NEANG
Phnom Penh, Cambodia

YAP Swee Seng
Executive Director
Asian Forum for Human Rights and Development (FORUM-ASIA)
E-mail: yap@forum-asia.org
Tel: +66 81 868 9178
Fax: +66 2 6379128



Endorsed by:



ICT Watch (Indonesian ICT Partnership Association)
Jakarta, Indonesia
Email: info@ictwatch.com
Tel: (021) 98495770
Fax: (021) 8280691

ពលរដ្ឋ​បឹង​កក់ ដើរ​ដាក់​ញ្ញត្តិ​សុំ​កិច្ច​អន្តរគមន៍​ពី​ស្ថាន​ទូត​ប្រទេស​មហា​អំណាច

Monday, 30 July 2012

ឃុត សុ​ភ​ចរិយា

• 
• 

ពលរដ្ឋ​ក្នុង​សហគមន៍​បឹងកក់​ពេលផ្តល់​បទ​សំភាសន៍​នៅ​ខាង​មុខ​សាលា​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ។​រូបថត ហេង ជីវ៍ន

ភ្នំពេញៈពលរដ្ឋ ​ក្នុង​សហគមន៍​បឹងកក់​ប្រមាណ​៥០​នាក់ នៅថ្ងៃចន្ទ ទី៣០ កក្កដានេះ បាន​ដាក់​ញ្ញតិ​ស្នើសុំ​កិច្ច​អន្តរាគមន៍​សាជា​ថ្មី នៅ​តាម​បណ្ដា​ស្ថាន​ទូត​នៃ​ប្រទេស​មហា​​អំណាច​មួយ​ចំនួន​ក្នុង​ប្រទេស​ កម្ពុជា ដើម្បី​ជួយ​គាំទ្រ​នូវ​សំណើ​របស់​ពួក​គេ ដែល​ទាមទារ​ឲ្យ​អាជ្ញាធរ​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ ចុះអនុវត្តន៍​បោះ​បង្គោល​កំណត់​ព្រំ​ប្រទល់​ដី​១២,៤៤ ហិកតា ដើម្បី​ធ្វើ​ជា​មូល​ដ្ឋាន​ក្នុង​ការ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ចប់​វិវាទ​ដី​ធ្លី​នៅ​ ក្នុង​សហគមន៍​របស់​ពួកគេ តាម​ឆ្ឆន្ទះ​ដ៏​ឧត្តុង្គ​ឧត្តម្ភ​របស់​ប្រមុខ​រាជ​រដ្ឋាភិបាល​កម្ពុជា។
ញ្ញតិ ដែល​អ្នកភូមិ​ទាំង​នេះ​បាន​ដាក់​នៅ​តាម​ស្ថាន​ទូត​អាមេរិក អូស្ត្រាលី ជប៉ុន បារាំង និង​អង់​គ្លេស ដើម្បី​សុំកិច្ច​អន្តរាគមន៍​គាំទ្រ​ឲ្យ​មាន​ការ​បោះ​បង្គោល​កំណត់​ ព្រំប្រទល់​ដី​១២,៤៤​ហិកតា​នោះ​បាន​សរសេរ​ថា អា​ជ្ញា​ធរ​រាជធានី​ភ្នំពេញ​កំពុង​ភ្ជាប់​បញ្ហ​ដីធ្លី​របស់​ពួកគាត់​ទៅ​នឹង​ បញ្ហា​នយោ​បាយ ខណៈ​បញ្ហា​ដីធ្លី​នៅ​ទូ​ទាំង​ប្រទេស​កំពុង​ត្រូវ​បាន​ដោះ​ស្រាយ​យ៉ាង​រលូន តាម​រយៈ​ក្រុម​យុវជន​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត «សម្ដេច​តេជោ​ ហ៊ុន សែន»។
ទោះជា​ បែប​ណាក្តី​ ក្នុង​ញ្ញតិ​នោះ ក្រុម​អ្នកភូមិ​បាន​អំពាវនាវ សុំឲ្យ​ស្ថាប័ន​ពាក់​ព័ន្ធ​ទាំង​អស់​ក្នុង​រដ្ឋាភិបាល រួម​ទាំង​សហគមន៍​ជាតិ និង​អន្តរជាតិ មេត្តា​ជួយ​ជំរុញ​ ដល់​អាជ្ញាធរ​រាជធានី​ភ្នំពេញ ធ្វើយ៉ាង​ណា​អនុវត្តន៍​ការ​ចុះ​បោះ​បង្គោល​កំណត់​ព្រំប្រទល់​ដី​១២,៤៤​ហិកតា ជូនពួក​គាត់​ឲ្យ​បាន​ឆាប់​បំផុត ព្រោះ​វាជា​មូល​ដ្ឋាន​​ក្នុង​ការ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ចប់​វិវាទដី​ធ្លីនៅ​ក្នុង​ តំបន់​នេះ និង​ដើម្បី​ការ​អភិវឌ្ឍន៍​ទាំង​អស់​គ្នា។
លោក ចាន់​ ពុទ្ធិស័ក្ដិ ប្រជាពលរដ្ឋ​ក្នុង​សហគមន៍​បឹងកក់​មកពី​ភូមិមួយ សង្កាត់​ស្រះ​ចក ខណ្ឌដូន​ពេញ​ បាន​ប្រាប់ភ្នំពេញប៉ុស្តិ៍ នៅ​មុខ​ស្ថាន​ទូត​អាមេរិក​ប្រចាំ​កម្ពុជា​​ថា​ល្គឹក​ណា​ការ​បោះបង្គោលកំណត់​ ព្រំប្រទល់​ដី​១២, ៤៤ហិកតា មិនត្រូវ​បាន​គេអនុវត្តន៍ នោះ​ក្ដី​​​បារម្ភ​ចំពោះ​ការ​បណ្ដេញចេញពី​លំនៅ​ដ្ឋាន នៅ​តែ​អាចកើត​មាន​ចំពោះ​ប្រជាពលរដ្ឋ​នៅ​ក្នុង​សហគមន៍​បឹង​កក់​ ពិសេស​រូបគាត់ និង​អ្នកភូមិជាង​៥០​គ្រួសារ​ផ្សេង​ទៀត ដែល​នៅ​មិន​ទាន់​ទទួល​បាន​ប្លង់​កម្មសិទ្ធិដីធ្លី។
លោកថ្លែងថា៖«យើង​ មិនដឹងទេថា តើមានឧបស័គ្គអ្វី ដែល​បណ្ដាល​ឲ្យ​អាជ្ញាធររាជធានី​ភ្នំពេញ រារែកក្នុង​ការ​អនុវត្តន៍​ការបោះបង្គោលកំណត់​ព្រំប្រទល់​ដី​១២,៤៤​ហិកតា ដែលជាការធ្វើប្រទានកម្មរបស់ប្រមុខរាជរដ្ឋា​ភិ​បាលជូនចំពោះ​ប្រជាពលរដ្ឋ​ ក្នុង​សហគមន៍​បឹងកក់​យើង​ខ្ញុំនោះទេ»។​
ជម្លោះ​ដី​ធ្លី​ដ៏​រាំរ៉ៃ​នៅ​ ក្នុង​តំបន់​បឹង​កក់ បាន​ចាប់​ផ្ដើម​កើត​ឡើង​តាំងពី​ឆ្នាំ​២០០៧ គឺនៅ​ពេល​ដែល​ក្រុម​ហ៊ុន​ស៊ូកាគូអ៊ីន បាន​ធ្វើ​ការ​បូម​ខ្សាច់​ចាក់​បំពេញ​បឹងកក់ ដែល​នាំឲ្យ​មាន​ការ​លិច​លង់​ផ្ទះ​ប្រជាពលរដ្ឋ​នៅ​ក្នុង​តំបន់​នេះ បន្ទាប់ពី​​លោកអភិបាល​រាជធានី​ភ្នំពេ​ញ កែវ ជុតិមា បានចុះកិច្ចសន្យាជួល​រយៈពេល៩៩ឆ្នាំ ប្រគល់​ដី​ក្នុង​តំបន់​បឹងកក់​ទំហំ១៣៣​ហិកតា ទៅ​ឲ្យលោក​ឡាវ ម៉េងឃីន ម្ចាស់​ក្រុម​ហ៊ុន​ស៊ូកាគូអ៊ីន និង​ជាសមាជិក​ព្រឹទ្ធ​សភា មកពី​គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា។

BKL community press conference for land rights and justice - 29 July 2012 (Part 1)

http://www.youtube.com/watch?v=_q7aYVVVWbo

អ្នក​បឹងកក់​ឆ្លើយ​តប​ទៅ​នឹង​ការ​ថ្លែង​របស់​អភិបាល​រាជធានី

អ្នក​ភូមិ​បឹង​កក់ នៅ​ក្នុង​សន្និសីទ​កា​សែត ឆ្លើយ​តប​ទៅ​នឹង​​លោក​កែប ជុតិមា កាល​ពី​ម្សិល​មិញ​។ រូបថត ចរិយ៉ា

Monday, 30 July 2012
ឃុត​ សុ​ភ​ច​រិ​យា
The Phnom Penh Post

ភ្នំពេញៈ ពលរដ្ឋ​ក្នុង​សហគមន៍​បឹងកក់​ប្រមាណ ៥០​ នាក់ កាល​ពី​ម្សិលមិញ បាន​បញ្ចេញ​ប្រតិកម្ម​ប្រឆាំង​តប​ទៅ​នឹង​លោក កែប ជុតិមា អភិបាល​រាជធានី ដែល​ថា​ ពលរដ្ឋ​ដែល​អាជ្ញាធរ​មិន​ផ្តល់​ប័ណ្ណកម្ម​សិទ្ធិ​ដី​ធ្លី​ឲ្យ​ គឺជា​អ្នក​រស់​នៅ​លើ​ទឹក​ដែល​ជា​ដី​របស់​រដ្ឋ ហើយ​គ្មាន​ឯក​សារ​គ្រប់គ្រាន់​។

ការ​បញ្ចេញ​ប្រតិកម្ម​តប​របស់​ប្រជា​សហគមន៍​នេះ បាន​ធ្វើ​ឡើង​ពីរ​ថ្ងៃ​ បន្ទាប់​ពីលោក​ កែប ជុតិមា បាន​ថ្លែង​តាម​បណ្ដាញ​ទូរទស្សន៍​ក្នុង​ស្រុក​មួយ​កាល​ពី​ថ្ងៃ​សុក្រ​ សប្តាហ៍​មុន​ថា មក​ទល់​ពេល​នេះ ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ក្នុង​តំបន់​បឹងកក់​ជាង​៨០០​ គ្រួសារ​ទទួល​បាន​ប្លង់​កម្មសិទ្ធិ​ដីធ្លី​ពី​អាជ្ញាធរ​រាជធានី​ភ្នំពេញ ​ហើយ រីឯ​៦៤ គ្រួសារ​ទៀត ជា​អ្នក​រស់​នៅ​លើ​ទឹក ដែល​ជាដី​របស់​រដ្ឋ​ហើយ​អ្នក​ទាំង​នោះ​ គ្មាន​ឯក​សារ​គ្រប់គ្រាន់ និង​បាន​ចោទ​ប្រកាន់​ពួក​គាត់​ថា «យក​រឿង​បឹង​កក់​ជា​រឿង​នយោបាយ ចង​ជើង​គាត់ ​[កែប ជុតិមា]»។

លោក​ចាន់ ពុទ្ធិស័ក្តិ ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ក្នុង​សហគមន៍​បឹងកក់​មក​ពី​ភូមិ​មួយ សង្កាត់​ស្រះ​ចក ខណ្ឌ​ដូនពេញ ដែល​នៅ​មិន​ទាន់​ទទួល​បាន​ប្លង់​កម្ម​សិទ្ធិ​ដី​ធ្លី ពី​សាលា​រាជធានី​ភ្នំពេញ​បាន​ថ្លែង​ប្រាប់​អ្នក​សារព័ត៌មាន កាល​ពី​ម្សិលមិញ នៅ​ក្នុង​សន្និ​សីទ​សារ​ព័ត៌មាន​មួយ ដោយ​ច្រាន​ចោល​ចំពោះ​ការ​អះអាង​របស់​លោក​កែប ជុតិមា​។


លោក​បាន​ថ្លែង​ថា​៖​«ខ្ញុំ​យល់​ថា​ ការ​ចោទ​ប្រកាន់​របស់​គាត់​[កែប ជុតិមា]​មក​លើ​យើង​ខ្ញុំ​បែប​នេះ គឺជា​លេស​ដោះ​សា ​ដែល​មិន​មាន​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ និង​ជា​ការ​ព្យាយាម​បិទ​បាំង​នូវ​អំពើ​អាក្រក់​របស់​មន្ត្រី​ក្រោម​ឱវាទ​ របស់​គាត់​មួយ​ចំនួន ដែល​បាន​ប៉ុន​ប៉ង​កេង​ប្រវ័ញ្ច​យក​ចំណែក​ដី ពីដី​ទំហំ ១២,៤៤ ហិកតា ពី​ប្រជាពលរដ្ឋ​ក្នុង​សហគមន៍​បឹងកក់​»។

លោក​បាន​បន្ត​ថា​ មក​ទល់​ពេល​នេះ​ ប្រជា​ពលរដ្ឋ ដែល​នៅ​សេស​សល់​មិន​ទាន់​ទទួល​បាន​ប្លង់​កម្មសិទ្ធិ​ដីធ្លី មាន​ចំនួន​ ៥៨​គ្រួសារ ដែល​ចំនួន​នេះ ​រាប់​បញ្ចូល​ទាំង​ប្រជា​ពលរដ្ឋ ក្នុង​ភូមិ​ ១ ចំនួន​ ១៨ ​គ្រួសារ ​ដែល​ផ្ទះ​របស់​ពួក​គេ ត្រូវ​បាន​ក្រុមហ៊ុន​ស៊ូកាគូអ៊ីន រួម​សហការ​ជាមួយ​អាជ្ញាធរ​រាជធានី បូម​ខ្សាច់​កប់​ពន្លិច និង​វាយ​បំផ្លាញ​ដោយ​ខុស​ច្បាប់ ព្រម​ទាំង​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ ដែល​ត្រូវ​បាន​អាជ្ញាធរ​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ កាត់​ចេញ​ពី​គម្រោង​ទទួល​បាន​ប្លង់​កម្មសិទ្ធិ ពី​ចំណែក​ដី​១២,៤៤ ហិកតា។

ខណៈ​នោះ​ដែរ​ ក្រុម​អ្នក​ភូមិ​មួយ​ចំនួន​ទៀត​ បាន​និយាយ​ថា នេះ ​មិន​មែន​ជា​លើក​ទី​មួយ​ទេ ហើយ​ក៏​មិន​មែន​ចំពោះ​តែ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ក្នុង​សហគមន៍​បឹងកក់​ដែរ​ ដែល​រង​នូវការ​ចោទ​ប្រកាន់​ និង​ការ​លាប​ពណ៌​ឲ្យ​ជាប់​ជំពាក់​ជ្រៅ​ទៅ​ក្នុង​រឿង​នយោបាយ​បែប​នេះ​ ពី​លោក​ កែប​ ជុតិមា។ កន្លង ​មក​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​រាប់​ពាន់​គ្រួសារ ​ដែល​រង​ការ​បណ្តេញ​ចេញ​ពី​លំនៅដ្ឋាន ដូច​ជា​ ប្រជា​ពលរដ្ឋ នៅ​ សហ​គមន៍​ដី​ក្រហម សម្បុក​ចាប​ក្រុម ៧៨ សហគមន៍​រីករាយ បុរីកី​ឡា និង​សហគមន៍​មួយ​ចំនួន​ទៀត សុទ្ធ​តែរង​នូវ​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​ថា ជា​សកម្មជន​គណបក្ស​ប្រឆាំង បម្រើ​មាគ៌ា​នយោបាយ​របស់បក្ស​ប្រឆាំង ដើម្បី​ «បំផ្លិច​បំផ្លាញ​មុខ​មាត់​រដ្ឋាភិបាល​ឬ​គណបក្ស​កាន់​អំណាច​»។

អ្នក​ស្រី​ហេង មុំ តំណាង​ពលរដ្ឋ ភូមិ ២២ ដែល​នៅ​មិន​ទាន់​ទទួល​បាន​ប័ណ្ណ​សម្គាល់​អចលនវត្ថុ ពី​សាលា​រាជធានី​ភ្នំពេញ ដែរ​នោះ​បាន​និយាយ​ថា ពួក​គាត់​មាន​ឯក​សារ​គ្រប់​គ្រាន់​ ដើម្បី​បញ្ជាក់​ថា ពួក​គាត់​មិន​មែន​រស់​នៅ​លើ​ទឹក​ទេ ហើយ​ឯក​សារ​ទាំង​នោះ មាន​ការ​ចុះ​ហត្ថ​លេខា និង​បោះ​ត្រា​ទទួល​ស្គាល់ ពី​អាជ្ញាធរ ភូមិ ឃុំ ខណ្ឌ និង​សាលា​រាជ​ធានី​ថែម​ទៀត។

អ្នក​ស្រី​បាន​ថ្លែង​ឲ្យ​ដឹង​ថា៖ «យើង ​នឹង​នាំ​យក​ឯក​សារ​ទាំង​នេះ ទៅ​បង្ហាញ​និង​ដាក់​ជូន​គាត់ ដើម្បី​ឲ្យ​គាត់​ពិនិត្យ​សាជាថ្មី ហើយ​យើង​នឹង​ទទូច​សុំ​ឲ្យ​គាត់​ចាត់​ក្រុម​ការ​ងារ ​មក​ចុះ​បោះ​បង្គោល​កំណត់​ព្រំ​ប្រទល់​ដី​១២,៤៤ ហិកតា​ឲ្យ​ពួក​យើង​ខ្ញុំ ព្រោះ​វា​ជា​មូលដ្ឋាន ក្នុង​ការ​ដោះ​ស្រាយ​បញ្ចប់​វិវាទ​ដ៏​រ៉ាំ​រ៉ៃ រវាង​អាជ្ញាធរ និង​ប្រជា​សហគមន៍​យើង​ខ្ញុំ»។

លោក​អំ សំអាត ទីប្រឹក្សា​បច្ចេកទេស ជាន់​ខ្ពស់​នៃ​អង្គការ​ការពារ​សិទ្ធិ​មនុស្ស លីកា​ដូ បាន​ថ្លែងថា ​អ្វី​ដែល​សំខាន់​នៅ​ពេល​នេះ អាជ្ញាធរ​រាជធានី​ភ្នំពេញ គួរ​តែ​ពន្លឿន​ការ​ងារ​បោះ​​បង្គោល​កំណត់​ព្រំប្រទល់​ដី ១២,៤៤​ហិកតា ដែល​លោក​នាយក​រដ្ឋ​មន្ត្រី​ហ៊ុន សែន បាន​កាត់​ចែក​ជូន​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ទើប​ជា​ការ​ប្រសើរ ។ ការ​លាបពណ៌​ប្រជាពលរដ្ឋ​ឲ្យ​ជាប់​ពាក់​ព័ន្ធជ្រៅ​ទៅ​ក្នុង​រឿង​នយោបាយ​ នោះ​ វាគ្រាន់​តែ​ជា​លេស​មួយ ដែល​ត្រូវ​បាន​គេ​មើល​ឃើញ​ថា​ គ្មាន​ការ​​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ ក្នុង​ការ​ដោះស្រាយ​បញ្ហា​តែ​ប៉ុណ្ណោះ។

លោក​បាន​ថ្លែង​ថា​៖​ « ​ខ្ញុំ​បារម្ភ​ថា បញ្ហា​ដី​ធ្លី​ វា​អាច​នឹង​ផ្ទុះ​កក្រើក​សាជាថ្មី ក្រោយ​ការ​បោះ​ឆ្នោត​ជាតិ​ឆ្នាំ​ ២០១៣ ប្រសិន​បើ​អាជ្ញាធរ​រដ្ឋាភិបាល មិន​មាន​ការ​ដោះស្រាយ​ឲ្យ​បាន​ចប់​សព្វ​គ្រប់​ពី​ឥឡូវ​នេះ​ទេ​»។

លោក អភិបាល​រាជធានី​កែប ជុតិមា មិន​បាន​ផ្ដល់​ការ​ពន្យល់​ ជុំវិញ​ការ​លើក​ឡើង​របស់​អ្នក​ភូមិ​បឹង​កក់ ដែល​មាន​ប្រតិកម្ម​ប្រឆាំង​តប ​ទៅ​នឹង​រូប​លោក​នោះ​ទេ នៅ​ពេល​ដែល​ភ្នំ​ពេញ​ ប៉ុស្តិ៍​ទាក់ទង​បាន​កាល​ពី​ម្សិល​មិញ​។

លោក​ កែប ជុ​តិមា ​បាន​ចុច​ទទួល​ទូរស័ព្ទ​ និង​មាន​ប្រសាសន៍​ថា «អាឡូ ជម្រាប​សួរ» ប៉ុន្តែ​លោក មិន​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​អ្វី​ឡើយ ​នៅ​ពេល​ដែល​ប្រាប់​ថា ទូរស័ព្ទ​ពី​កាសែត​ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍។ នៅ​ពេល​ទូរស័ព្ទ​ទៅ​ម្តង​ទៀត​លោក​ក៏​បាន​ចុច​ទទួល​​ម្តង​ទៀត​ដែរ​ ក៏​ប៉ុន្តែ​លោក នៅ​តែ​មិន​បាន​មាន​ប្រសាសន៍​ឆ្លើយ​តប​ទៅ​នឹង​ការ​ចោទ​សួរ​ឡើយ​៕

Violations of the right to freedom of peaceful assembly/ Threats Cambodia

KHM 003 / 0712 / OBS 073

July 30, 2012

The Observatory for the Protection of Human Rights Defenders, a joint programme of the International Federation for Human Rights (FIDH) and the World Organisation Against Torture (OMCT), requests your urgent intervention in the following situation in Cambodia.

Description of the situation:

The Observatory has been informed by reliable sources of the disruption by armed security forces of a training workshop organised jointly by the Cambodian Human Rights and Development Association (ADHOC) and the Cambodian Center for Human Rights (CCHR) on the issue of land rights.

According to the information received, on July 27, 2012, three commune police officers from Patang, as well as one Rattanakiri provincial police officer, the Patang Village Chief, the Patang Commune Chief and the Deputy Commune Chief – one of them carrying an M-16 assault rifle – disrupted a training session on land rights organised jointly by ADHOC and CCHR in Patang village, Patang commune, Rattanakiri province. The officials argued that they were acting upon orders from the provincial authorities, because they had allegedly failed to satisfy notification requirements. It is to be noted however that under Article 3 of the Cambodian 2009 Law on Demonstrations, organisers are exempted from notification requirements for all educational/training activities related to social interests. Notwithstanding this exemption, the CCHR had sent a letter to Patang Village Chief in order to notify him of the upcoming training session.

In order to ensure the physical safety of the attendees, ADHOC and CCHR decided to stop the training session. As the security forces and provincial authorities departed, the Patang Commune Chief accused ADHOC of engaging in “incitement activities”, and the police officers told CCHR staff members that their security would not be guaranteed if they did not leave the area.

The Observatory expresses its deepest concern about the disruption of this training session on the issue of land rights, as well as about the threats directed against ADHOC and CCHR representatives, since they seem to merely aim at hindering their human rights activities. Violations of land and housing rights are widespread and serious in Cambodia. Government harassment and intimidation of villagers, activists and organisations defending these rights are also increasing. The Observatory therefore calls upon the Cambodian authorities to put an end to all acts of harassment against these organisations and their members.

Actions requested:

 Please write to the Cambodian authorities and ask them to:

i.   Guarantee in all circumstances the physical and psychological integrity of the members of ADHOC and CCHR, as well as all human rights defenders and their organisations in Cambodia;

 ii. Put an end to all acts of harassment against ADHOC and CCHR members as well as against all human rights defenders and their organisations in Cambodia;

 iii.   Conform with the provisions of the Declaration on Human Rights Defenders, adopted on December 9, 1998 by the United Nations General Assembly, and in particular :

-      Article 1, which states that “everyone has the right, individually or in association with others, to promote the protection and realization of human rights and fundamental freedoms at the national and international levels”,

-    and Article 12.2 which provides that “the State shall take all necessary measures to ensure the protection by the competent authorities of everyone, individually and in association with others, against any violence, threats, retaliation, de facto or de jure adverse discrimination, pressure or any other arbitrary action as a consequence of his or her legitimate exercise of the rights referred to in the present Declaration”.

 iv. Ensure in all circumstances respect for human rights and fundamental freedoms in accordance with international human rights standards and international instruments ratified by Cambodia.

Addresses:

 ·     Mr. Hun Sen, Prime Minister, Office of the Prime Minister, Phnom Penh, Kingdom of Cambodia, Fax: +855 23 36 06 66 / 855 23 88 06 24 (c/o Council of Ministers), Email: leewood_phu@nida.gov.kh

·     Mr. H.E. Ang Vong Vathna, Minister of Justice, No 240, Sothearos Blvd, Phnom Penh, Kingdom of Cambodia, Fax: 023 364119. Email: moj@cambodia.gov.kh

·     Mr. Sar Kheng, Deputy Prime Minister and Minister of Interior, Ministry of Interior, 275 Norodom Blvd, Phnom Penh, Kingdom of Cambodia, Fax: + 855 23 212708. Email: moi@interior.gov.kh

·     Mr. Hor Nam Hong, Minister of Foreign Affairs, 161 Preah Sisowath Quay, Phnom Penh, Kingdom of Cambodia, Fax: + 855 23 21 61 44 / + 855 23 21 69 39. Email: mfaicasean@bigpond.com.kh

·     Ambassador Mr. Sun Suon, Permanent Mission of Cambodia to the United Nations in Geneva, Chemin de Taverney 3, Case postale 213, 1218 Grand-Saconnex, Switzerland, Fax: + 41 22 788 77 74. Email: camemb.gva@mfa.gov.kh; cambodge@bluewin.ch 

 Please also write to the diplomatic representations of Cambodia in your respective countries.

***

Paris-Geneva, July 30, 2012

Kindly inform us of any action undertaken quoting the code of this appeal in your reply.

The Observatory, a FIDH and OMCT venture, is dedicated to the protection of Human Rights Defenders and aims to offer them concrete support in their time of need.

To contact the Observatory, call the emergency line:

·   Email: Appeals@fidh-omct.org

·     Tel and fax FIDH: +33 (0) 1 43 55 25 18 / 01 43 55 18 80

·   Tel and fax OMCT: + 41 22 809 49 39 / 41 22 809 49 29

អ្នក​បឹង​កក់​ជាង​​៦០​​គ្រួសារ​ប្រតិកម្ម​ចំពោះ​ លោក កែប ជុតិមា អភិបាល​ក្រុង​​ភ្នំពេញ

ដោយ ទីន ហ្សាការីយ៉ា

2012-07-29

បញ្ហា​ជម្លោះ​ដីធ្លី​នៅ​តំបន់​បឹង​កក់ ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន ស៊ូកាគូ ដែល​បាន​អូស​បន្លាយ​អស់​រយៈ​ពេល​ជា​ច្រើន​ឆ្នាំ​មក​ហើយ មិន​ទាន់​មាន​ដំណោះស្រាយ​សមរម្យ​នៅ​ឡើយ​ទេ មក​ទល់​ពេល​នេះ។

RFA/Tin Zakariya

២៩-កក្កដា-២០១២៖ អ្នក​ភូមិ​បឹង​កក់​ធ្វើ​សន្និសីទ​កាសែត បញ្ចេញ​ប្រតិកម្ម​ចំពោះ​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​របស់​លោក កែប ជុតិមា ដែល​ថា ពួក​គាត់​ជាង​៦០​គ្រួសារ រស់នៅ​លើ​ដី​រដ្ឋ​ខុស​ច្បាប់​គ្មាន​ឯកសារ​គ្រប់គ្រាន់។

ទោះ​បី​ជា​រដ្ឋាភិបាល​បាន​ប្រកាស និង​ជញ្ជូន​ក្រុម​និស្សិត​ទៅ​វាស់វែង​ដី នៅ​តំបន់​មាន​ជម្លោះ​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន នៅ​តាម​បណ្ដា​ខែត្រ​មួយ​ចំនួន​ហើយ​ក្ដី ប៉ុន្តែ​ករណី​នៅ​តំបន់​បឹង​កក់ នៅ​តែ​មិន​ទាន់​មាន​ដំណោះស្រាយ​សមរម្យ​នៅ​ឡើយ។
អ្នក​ភូមិ​បឹង​កក់​ទាមទារ ​ឲ្យ​ក្រុម​និស្សិត ដែល​រដ្ឋាភិបាល​បាន​ចាត់​តាំង​នោះ ចុះ​ទៅ​វាស់វែង​ដី​នៅ​តំបន់​បឹង​កក់ ដែល​មាន​ជម្លោះ​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន ស៊ូកាគូ ជូន​ពួក​គាត់ ដូច​នៅ​តំបន់​មួយ​ចំនួន​ទៀត​ដែរ។
ប្រជាពលរដ្ឋ​បឹង​កក់​ជាង ៦០ គ្រួសារ បាន​បញ្ចេញ​ប្រតិកម្ម​ចំពោះ​លោក កែប ជុតិមា អភិបាល​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ ដែល​ប្រកាស​តាម​ទូរទស្សន៍​ថា អ្នក​ភូមិ​បឹង​កក់​មួយ​ចំនួន​រស់​នៅ​លើ​ដី​រដ្ឋ​ខុស​ច្បាប់​នោះ។
ការ​ថ្លែង​ដូច្នេះ ធ្វើ​ឡើង​នៅ​ក្នុង​សន្និសីទ​កាសែត នា​តំបន់​បឹង​កក់ ព្រឹក​ថ្ងៃ​ទី​២៩ កក្កដា។ ក្រុម​អ្នក​ភូមិ​លើក​ឡើង​ថា លោក កែប ជុតិមា ជា​អភិបាល​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ ដែល​ចោទ​ប្រកាន់​ពលរដ្ឋ​បឹង​កក់​មួយ​ចំនួន​ថា ជា​អ្នក​រស់​នៅ​លើ​ដី​របស់​រដ្ឋ​ខុស​ច្បាប់​នោះ គឺ​ជា​ការ​ចោទ​ប្រកាន់​មិន​មាន​ការ​ទទួល​ខុស​ត្រូវ ជា​ការ​បង្ហាញ​អំពី​អសមត្ថភាព​ក្នុង​ការ​ដឹកនាំ និង​ព្យាយាម​បិទ​បាំង​ការ​ពិត ក្នុង​នាម​ខ្លួន​ជា​អភិបាល​ក្រុង។
សំឡេង​អ្នក​ភូមិ៖ «តើ​អ្នក​ណា​មួយ​មិន​រស់​នៅ​លើ​ដី​របស់​រដ្ឋ? សូម្បី​តែ​ឯកឧត្ដម​ក៏​រស់​នៅ​លើ​ដី​របស់​រដ្ឋ​ដែរ។ បើ​មាន​រាស្ត្រ​ទើប​មាន​រដ្ឋ។ ដី​ដែល​សម្ដេច​កាត់​ឲ្យ​ពួក​ខ្ញុំ​ចំនួន ១២.៤៤ ហិកតារ​ហ្នឹង មិន​ដែល​ឃើញ​ក្រុម​និស្សិត​ចុះ​មក​វាស់​វែង​ជូន​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ទេ ហើយ​ក៏​មិន​នៅ​ឆ្ងាយ​ពី​សាលា​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ នៅ​មិន​ឆ្ងាយ​ពី​ទីស្ដីការ​គណៈ​រដ្ឋមន្ត្រី និង​មិន​ឆ្ងាយ​ពី​ផ្ទះ​លោក​នាយក​រដ្ឋមន្ត្រី ហ៊ុន សែន ទេ»។
ការ​បញ្ចេញ​ប្រតិកម្ម​របស់​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ដូច្នេះ គឺ​នៅ​បន្ទាប់​ពី​លោក កែប ជុតិមា មាន​ប្រសាសន៍​នៅ​តាម​កញ្ចក់​ទូរទស្សន៍​បាយ័ន កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​២៦ កក្កដា​ថា ប្រជា​ពលរដ្ឋ​នៅ​បឹង​កក់ ទទួល​បាន​ប្លង់​ដី​ជាង​៨០០ គ្រួសារ​ហើយ រី​ឯ​ជាង​៦០ គ្រួសារ​ទៀត រស់​នៅ​លើ​ទឹក​ជា​ដី​របស់​រដ្ឋ​គ្មាន​ឯកសារ​គ្រប់គ្រាន់​ទេ ហើយ​ថា​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ទាំង​នោះ យក​រឿង​បឹង​កក់​ធ្វើ​ជា​រឿង​នយោបាយ។
ឆ្លើយ​តប​ទៅ​នឹង​បញ្ហា​នេះ អ្នកស្រី ទេព វន្នី អះអាង​ថា ការ​លើក​ឡើង​របស់​លោក កែប ជុតិមា​នេះ គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​លាប​ពណ៌​មក​លើ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​តែ​ប៉ុណ្ណោះ។ អ្នកស្រី​បញ្ជាក់​ថា អ្វី​ដែល​ប្រជា​ពល​រដ្ឋ​ទាមទារ គឺ​ចង់​ឲ្យ​សាលា​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ​គោរព​នូវ​អនុក្រឹត្យ​របស់​រដ្ឋាភិបាល ដែល​កាត់​ដី​តំបន់​បឹង​កក់​ជាង ១២ ហិកតារ​ជូន​ប្រជា​ពលរដ្ឋ។
អ្នកស្រី ទេព វន្នី៖ «អនុវត្ត​ទៅ​តាម​អនុក្រឹត្យ​ទៅ វា​ចប់​សព្វ​គ្រប់​ហើយ។ មិន​បាច់​គាត់​យក​ហេតុផល​វែង​ឆ្ងាយ​បិទ​បាំង​ខ្លួន​ឯង​ទេ។ នេះ​ជា​ល្បិចកល​អាក្រក់​របស់​គាត់ ដែល​គាត់​ចង់​ប្រព្រឹត្តិ​អំពើ​ពុករលួយ យក​ដី ១២.៤៤ ហិកតារ​ឃុបឃិត​តែ​គ្នា​គាត់ កាត់​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ចេញ»។
វិទ្យុ​អាស៊ី​សេរី​មិន​អាច​ទាក់ទង​សុំ​ការ​បំភ្លឺ​ពី​លោក កែប ជុតិមា ជា​អភិបាល​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ ជុំវិញ​បញ្ហា​នេះ​បាន​ទេ នៅ​ថ្ងៃ​អាទិត្យ​ទី​២៩ កក្កដា។
ទោះ​បី​ជា​យ៉ាង​ណា​ក៏​ដោយ មន្ត្រី​ស៊ើប​អង្កេត​ជាន់​ខ្ពស់​នៃ​អង្គការ​សិទ្ធិមនុស្ស លីកាដូ លោក អំ សំអាត ពន្យល់​ថា ករណី​ជម្លោះ​ដី​ធ្លី​នៅ​តំបន់​បឹង​កក់ រដ្ឋាភិបាល ឬ​សាលា​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ ត្រូវ​តែ​ដោះស្រាយ​ជូន​ពួក​គាត់ ដូច​ដែល​រដ្ឋាភិបាល បាន​បញ្ជូន​ក្រុម​និស្សិត​ទៅ​វាស់​វែង​ដី​ជូន​ប្រជា​ពលរដ្ឋ ដែល​មាន​ជម្លោះ​ជាមួយ​ក្រុមហ៊ុន​ដទៃ​ទៀត​ដែរ។
លោក អំ សំអាត៖ «កាល​ណា​តែ​យើង​លើក​លែង​តំបន់​បឹង​កក់ មាន​ន័យ​ថា ការ​ដោះស្រាយ​ទាំង​ឡាយ បង្កើត​ឡើង​គ្រាន់​តែ​ជា​ការ​បំភ័ន្ត​ភ្នែក សម្រាប់​យក​ចំណេញ​នៅ​មុន​ពេល​បោះឆ្នោត​នោះ​ទេ»។
នាយក​លេខាធិការដ្ឋាន​ក្រុម​ការងារ​ពិសេស​សិទ្ធិ​លំនៅឋាន លោក សៀ ភារម្យ បាន​លើក​ឡើង​ថា បញ្ហា​សំខាន់​នៅ​ត្រង់​ថា សាលា​រាជធានី​មិន​មាន​ឆន្ទៈ​ក្នុង​ការ​ដោះស្រាយ​ជូន​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ទេ ទោះ​បី​ជា​រដ្ឋាភិបាល​បាន​ចេញ​អនុក្រឹត្យ​កាត់​ដី​ជូន​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ក្ដី។
លោក សៀ ភារម្យ៖ «ហេតុ​អ្វី​បាន​ជា​សាលា​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ​គាត់​កាត់​ អ្នក ៦៤ គ្រួសារ​នោះ​ចេញ នេះ​ស​បញ្ជាក់​ថា ការ​អនុវត្ត​ការងារ​មិន​ស៊ី​សង្វាក់​គ្នា​រវាង​ថ្នាក់​ក្រោម និង​ថ្នាក់​លើ​រវាង​សាលា​រាជ​ធានី និង​រដ្ឋាភិបាល។ បញ្ហា​នេះ​មិន​ដឹង​ថា សាលា​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ​ធំ​ជាង​លោក​នាយក​រដ្ឋមន្ត្រី​ឬ​យ៉ាងម៉េច?»
ករណី​ជម្លោះ​ដី​នៅ​តំបន់​បឹង​កក់ បាន​អូស​បន្លាយ​ពេល​ជាង ៥ ឆ្នាំ​មក​ហើយ គិត​ពី​ឆ្នាំ ២០០៧ មក ដែល​រដ្ឋាភិបាល​បាន​ជួល​ដី​តំបន់​បឹង​កក់​ប្រមាណ ១៣៣ ហិកតារ ឲ្យ​ទៅ​ក្រុមហ៊ុន ស៊ូកាគូ ក្រុង​រយៈ​ពេល ៩៩ ឆ្នាំ។
បន្ទាប់​ពី​រដ្ឋាភិបាល​ប្រកាស​ជួល​ដី​ឲ្យ​ទៅ​ក្រុមហ៊ុន ស៊ូកាគូ វិនិយោគ នៅ​ថ្ងៃ​ទី​១៣ និង​ថ្ងៃ​ទី​១៤ ខែ​មិថុនា ឆ្នាំ ២០០៧ ដដែល សាលា​រាជធានី​បាន​ប្រកាស​ថា គេ​មិន​បណ្ដេញ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ចេញ​ពី​តំបន់​បឹង​កក់​ទេ ដោយ​គេ​ធ្វើ​ការ​អភិវឌ្ឍន៍​នៅ​នឹង​កន្លែង​តាម​រយៈ​កិច្ចសន្យា​ជួល​ដី​បឹង​ កក់​របស់​រដ្ឋាភិបាល។
ផ្ទុយ​ទៅ​វិញ​បញ្ហា​ជម្លោះ​នេះ ក្រុម​មន្ត្រី​សិទ្ធិមនុស្ស បញ្ជាក់​ថា ក្រុមហ៊ុន និង​អាជ្ញាធរ​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ​បាន​អនុវត្ត​ខុស​ពី​កិច្ចសន្យា ដោយ​សមត្ថកិច្ច​ប្រើ​អំពើ​ហិង្សា​លើ​ប្រជា​ពលរដ្ឋ ក្រុមហ៊ុន​បូម​ខ្សាច់​ពន្លិច​ផ្ទះ និង​ចាប់​ប្រជា​ពលរដ្ឋ​ដាក់​គុក​ជា​ដើម ដែល​នេះ​ជា​ទង្វើ​រំលោភ​សិទ្ធិមនុស្ស៕

ពលរដ្ឋ​តវ៉ា​ចំពោះ​ការ​បណ្ដេញ​ពី​ផ្ទះ​ជិត​ព្រលាន | ភ្នំពេញ ប៉ុស្តិ៍ | The Phnom Penh Post

ភ្នំពេញៈ ប្រជាជន​ជិត ១០០ គ្រួសារ ដែល​រស់​នៅក្នុង​ភូមិ ៣ ក្នុង​សង្កាត់​ចោម​ចៅ ខណ្ឌ​ពោធិ៍​សែន​ជ័យ ក្បែរ​របង​អាកាស​យាន​ដ្ឋាន​អន្តរ​ជាតិ ភ្នំពេញ កាល​ពី​ថ្ងៃ​ព្រហស្បតិ៍ បាន​ធ្វើ​ការ​តវ៉ា​នៅ​សាលា​ខណ្ឌ​ពោធិ៍​សែន​ជ័យ បន្ទាប់​ពី​ពួកគេ​ទទួល​បាន​លិខិត​ពី​ខណ្ឌ​ឲ្យ​រើចេញ​ក្នុង​រយៈ​ពេល ៧​ថ្ងៃ​ជា​កំណត់ ដោយ​មាន​ផ្ដល់​សំណង។
លិខិត​ពី​ខណ្ឌ​ពោធិ៍​សែន​ជ័យ ដែល​ចុះ​ហត្ថ​លេខា​ដោយ​លោក គិត សុផា អភិបាល​ខណ្ឌ​ពោធិ៍សែន​ជ័យ ចុះ​ពី​ថ្ងៃ​ទី ២៥ ខែ​កក្កដា បាន​ជូន​ដំណឹង​អ្នក​រស់​នៅ​ក្នុងភូមិ​ថ្ម​គោល ភូមិ​គោក​ចំបក់ និង​ភូមិ​ព្រៃ​ជីសាក់​ក្នុង​សង្កាត់​ចោម​ចៅ ខណ្ឌ​ពោធិ៍សែន​ជ័យ ខាង​ត្បូង​អាកាស​យាន​ដ្ឋាន​អន្តរ​ជាតិ ភ្នំពេញ ឲ្យ​រើ​ចេញ​ដោយ​ស្ម័គ្រ​ចិត្ត ក្នុង​រយៈ​ពេល ៧ ថ្ងៃ​ចាប់​ពី​ថ្ងៃ​ទី​២៧ ខែ​កក្កដា ដល់​ថ្ងៃ​ទី​០២ ខែសីហា ឆ្នាំ​២០១២ ផ្អែក​តាម​កិច្ច​ប្រជុំ​សាលា​ក្រុង​ភ្នំពេញ។
ក្នុង​សេចក្តី​ប្រកាស​ នោះ រាល់​ផ្ទះ​គ្រប់​ប្រភេទ​ដែល​សាង​សង់​អនាធិប​តេយ្យ នៅ​ខាង​ត្បូង​ក្បែរ​របង​អាកាស​យានដ្ឋាន​អន្តរ​ជាតិ ភ្នំពេញ ម្ចាស់​ត្រូវ​រើ​ចេញ​ឲ្យ​បាន​ចម្ងាយ​១០ ម៉ែត្រ​ពី​របង​ព្រលាន​យន្ដ​ហោះ។
ទោះ ​ជា​យ៉ាង​ណា ប្រជា​ជន​បាន​បដិសេធ​ថា​នឹង​មិន​ព្រម​រើ​ចេញ​ពី​ទី​នោះ​ឡើយ ប្រសិន​បើ​គ្មាន​សំណង​ឲ្យ​បាន​សមរម្យ​ទេ​នោះ។ ពួកគេ​បាន​ប្រមូល​ផ្តុំ​គ្នានៅ​សាល​ខណ្ឌ​ពោធិ៍សែន​ជ័យ​ជាង​១ ម៉ោង។
អ្នកស្រី ខេង ជ័យ​លីម អាយុ ៤២ ឆ្នាំ ដែល​ជា​ប្រជា​ជន​រស់​នៅ​ក្នុង​ភូមិ​នោះ បាន​ថ្លែង​ថា ពួកគេ​មិន​ព្រម​រើ​ចេញ ដោយ​គ្មាន​សំណង​ឡើយ។
អ្នកស្រី​ បាន​បន្ត​ថា៖ «​យើង​ទិញ​ផ្ទះ​និង​ដី​នៅ​ទី​នោះ​ត្រឹម​ត្រូវ​ដោយ​មាន​ទាំង​ការ​ចុះ​ ហត្ថលេខា​របស់​មន្រ្តី​ឃុំ និង​ខណ្ឌ ប៉ុន្តែ​ឥឡូវ​នេះ គេ​បញ្ជាក់​ថា យើង​សាង​សង់​ផ្ទះ​អនាធិប​តេយ្យ។ មិន​តែ​ប៉ុណ្ណោះ​ពួកគេ​បញ្ជា​ឲ្យ​យើង​រើ​ចេញ ដោយ​គ្មាន​សំណង​»។
អ្នកភូមិ ​ម្នាក់​ទៀត​ឈ្មោះ ស្រេង បាន​ថ្លែង​ថា៖ «​គ្រួសារ​របស់​ខ្ញុំ​ក្រីក្រ​ខ្លាំង​ណាស់។ ខ្ញុំ​រស់​នៅ​តំបន់​នេះ​ជាយូរ​មក​ហើយ។ ឥឡូវ​នេះ​ហេតុអី​ក៏​គេ​មក​ចេញ​បញ្ជា​ឲ្យ​ខ្ញុំរើ​ចេញ​ដោយ​គ្មាន​សំណង? តើ​ខ្ញុំ​អាច​ធ្វើ​យ៉ាង​ម៉េចទៅ? តើ​ខ្ញុំ​រស់នៅ​កន្លែង​ណា​បន្ទាប់​ពីនេះ។ ចំពោះ​បញ្ហា​នេះ​គឺ​វា​មាន​ការ​ពិបាក​ណាស់»។
ទោះជា​យ៉ាង​ណា​នៅ​ក្នុង​ ជំនួប​ជាមួយ​នឹង​មន្រ្តី​ខណ្ឌ​ពោធិ៍សែន​ជ័យ មន្រ្តី​បាន​ប្រាប់​ពួកគេ​ឲ្យ​ជ្រើស​រើស​តំណាង​១០​នាក់​សរសេរ​លិខិត​ទៅ​សាលា ក្រុង​ភ្នំពេញ។
ក្នុង​សេចក្តី​ប្រកាស​នោះបាន​សរសេរ​ថា ប្រសិន​បើ​ពួកគេ​មិន​រើ សាលា​ខណ្ឌ​នឹង​ចាត់​វិធាន​ការ​រដ្ឋបាល​កម្ទេច​ផ្ទះ​ទាំង​នោះ​ចោល ដោយ​មិន​ទទួល​ខុស​ត្រូវ​ដល់​ការ​ខូច​ខាត បាត់​បង់​ទ្រព្យ​សម្បត្តិ​ឡើយ​ជាអ្វី​ដែល​ប្រកាស​នោះ​បាន បញ្ជាក់​ថា ក្នុង​គោល​បំណង​អភិវឌ្ឍ​រាជ​ធានី​ភ្នំពេញ​ឲ្យ​បាន​ល្អ​ប្រសើរ​ឡើង។
ប៉ុន្តែ ​ក្រុម​អ្នក​តវ៉ា​ថា ពួកគេ​នៅ​តែ​ទាម​ទាម​ឲ្យ​សាលា​ក្រុង​ភ្នំពេញ​រហូត​ទាល់​តែ​ទទួល​បាន​ដំណោះ​ ស្រាយ​សម​ស្រប៕

កម្ពុជា​គ្រោង​បន្ថែម​​ចំនួន​ចៅក្រម​និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​រង​៥២​នាក់​​​ទៀត

(RFA/Uon Chhin អ្នក​ភូមិ​បឹង​កក់​ស្លៀក​ពាក់​ជា​ របៀប​ដូន​​ជី លុតជង្គង់​នៅ​ខាង​មុខ​តុលាការ​រាជធានី​ភ្នំពេញ កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​១៨ ខែ​តុលា ឆ្នាំ​២០១១។)

លោក បាស៊ីល ហ្វឺណាន់ដូ៖ «ការ​បន្ថែម​ចំនួន​ ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា គឺ​ជា​គំនិត​មួយ​ល្អ​ហើយ ប៉ុន្តែ​សំខាន់​ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀត​នោះ កម្ពុជា​គួរ​បន្ថែម​ការ​ហ្វឹកហ្វឺន​សមត្ថភាព និង​ជំនាញ​របស់​ពួក​គេ​ឲ្យ​បាន​ពូកែ ហើយ​អ្វី​ដែល​សំខាន់​ជា​ទីបំផុត​នោះ គឺ​ថា ពួក​គេ​អាច​ធ្វើ​កិច្ចការ​របស់​ពួកគេ​ដោយ​ឯករាជ្យ​ស្រប​តាម​មូលដ្ឋាន​ច្បាប់ ​តែ​មួយ​គត់។ យើង​បាន​ឃើញ​យ៉ាង​ជាក់​ច្បាស់​ហើយ​ថា ការ​ជ្រៀតជ្រែក​ដោយ​ឥទ្ធិពល​នយោបាយ​ទៅ​ក្នុង​ប្រព័ន្ធ​យុត្តិធម៌ ពិត​បាន​កើត​ឡើង​យ៉ាង​ស៊ី​ជម្រៅ​នៅ​កម្ពុជា»។

ដោយ តាំង សារ៉ាដា

2012-07-29
ប្រភព៖ អាស៊ីសេរី

ក្រសួង​យុត្តិធម៌​គ្រោង​បន្ថែម​ចំនួន​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​នៅ​តាម​តុលាការ​ទូទាំង​ខេត្ត​ក្រុង​ក្នុង​ពេល​ដ៏​ឆាប់​ ខាង​មុខ​នេះ ដើម្បី​បំពេញ​សមត្ថកិច្ច​ក្នុង​ដំណើរ​ការ​រក​យុត្តិធម៌​ជូន​ពលរដ្ឋ។

កម្ពុជា​គ្រោង​បន្ថែម​ចំនួន​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​រង​ចំនួន ៥២​នាក់​បន្ថែម​ទៀត​នៅ​ទូទាំង​ប្រទេស នៅ​ដើម​ខែ​សីហា ខាង​មុខ​នេះ ខណៈ​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​​​សព្វ​ថ្ងៃ​មាន​ចំនួន​សរុប ៤១៥​នាក់។

មន្ត្រី​ជាន់​ខ្ពស់​របស់​រដ្ឋាភិបាល​មាន​សុទិដ្ឋិនិយម​ថា ការ​បន្ថែម​ចំនួន​ចៅក្រម​ទាំង​នេះ គឺ​ដើម្បី​បំប៉ន​ទៅ​ដល់​ការ​ជម្រះ​ក្តី​ប្រកប​ដោយ​ប្រសិទ្ធភាព និង​ទាន់​សភាពការណ៍។

មន្ត្រី​ខុទ្ទកាល័យ​ក្រសួង​យុត្តិធម៌ លោក សំ ប្រជាមានិត មាន​ប្រសាសន៍​ថា ចំនួន​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​រង​ដែល​នឹង​ដាក់​បន្ថែម​នៅ​តុលាការ​ទូទាំង​ប្រទេស​ខាង​ មុខ​នេះ នឹង​គ្រប់គ្រាន់​សំរាប់​ពលរដ្ឋ​ខ្មែរ​ជាង ១៤​លាន​នាក់ ដើម្បី​ធ្វើ​ការ​ឲ្យ​បាន​រលូន​ក្នុង​កិច្ច​ខិតខំ​ប្រឹងប្រែង​រក​យុត្តិធម៌​ ជូន​ពលរដ្ឋ​ឲ្យ​បាន​ទាន់​ពេល​វេលា។

ក្រុម​អ្នក​ឃ្លាំមើល និង​ក្រុម​សិទ្ធិ​មនុស្ស​អន្តរជាតិ​ខ្លះ បាន​គាំទ្រ​ចំពោះ​គំរោង​បន្ថែម​ចំនួន​មន្ត្រី​តុលាការ​នេះ ដែល​ពួក​គេ​សង្ឃឹម​ថា នឹង​អាច​នាំ​ឲ្យ​ការ​រក​យុត្តិធម៌​ជូន​ពលរដ្ឋ​បាន​ល្អ​ប្រសើរ។

លោក​បណ្ឌិត ឡៅ ម៉ុងហៃ អ្នក​វិភាគ​ឯករាជ្យ និង​ជា​អ្នក​ឃ្លាំមើល​ដំណើរ​ការ​នីតិរដ្ឋ​នៅ​កម្ពុជា បាន​សាទរ​ចំពោះ​គំរោង​បន្ថែម​ចំនួន​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​នេះ ហើយ​លោក​ក៏​បាន​ជំរុញ​ឲ្យ​មាន​ការ​បំពាក់​មធ្យោបាយ​ផ្សេងៗ​សំរាប់​កិច្ចការ​ របស់​តុលាការ​ឲ្យ​កាន់​តែ​មាន​ប្រសិទ្ធភាព។

ចំណែក​លោក ផាន់ វណ្ណរ័ត្ន ព្រះរាជអាជ្ញា​ខេត្ត​បន្ទាយមានជ័យ បាន​សំដែង​សុទិដ្ឋិនិយម​ថា ការ​បន្ថែម​ចំនួន​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​នេះ​នឹង​អាច​នាំ​ឲ្យ​ដំណើរ​ការ​ក្តី​លែង​មាន​ការ​កក​ ស្ទះ។

ក្រសួង​ការបរទេស​សហរដ្ឋ​អាមេរិក កាល​ពី​ថ្ងៃ​ទី​២៤ ខែ​ឧសភា ឆ្នាំ​២០១២ បាន​បង្ហាញ​របាយការណ៍​ប្រចាំ​ឆ្នាំ​របស់​ខ្លួន​ថា ប្រាក់​ខែ​របស់​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​នៅ​កម្ពុជា មាន​កម្រិត​ទាប ចំនួន​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​មាន​ចំនួន​តិច ខ្វះ​ការ​ហ្វឹកហ្វឺន​ជំនាញ​ដល់​ចៅក្រម ករណី​ជា​ច្រើន​កក​ស្ទះ​មិន​ចាត់ការ មាន​អំពើ​ពុករលួយ​កម្រិត​ខ្ពស់ ខ្វះ​ការ​អនុវត្ត​តាម​នីតិវិធី​ច្បាប់។ ប្រាក់​ខែ​របស់​ចៅក្រម ព្រះរាជអាជ្ញា និង​ប្រធាន​តុលាការ​ត្រូវ​គេ​ដឹង​ថា មាន​ចំនួន​ជាង ២​លាន​រៀល ហើយ​រី​ឯ​អនុ​ប្រធាន​តុលាការ និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​រង​មាន ១,៨​លាន​រៀល។

ទាក់ទិន​នឹង​ការ​ករណី​ក្ដីក្ដាំ​ដែល​កក​ស្ទះ​ក្នុង​តុលាការ​នោះ លោក ផាន់ វណ្ណរ័ត្ន បាន​ទទួល​ស្គាល់​ថា ពិត​ជា​កើត​មាន​មែន ប៉ុន្តែ​បញ្ហា​នេះ​បាន​ធូរ​ស្រាល​ឡើង​វិញ ក្រោយ​ពី​កម្ពុជា បាន​បង្កើត​សាលា​បណ្ដុះបណ្ដាល​វិជ្ជាជីវៈ​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​ដើម្បី​បង្កើន​សមត្ថភាព​របស់​ពួកគេ។ លោក​បញ្ជាក់​ថា តុលាការ​ខេត្ត​បន្ទាយមានជ័យ សព្វថ្ងៃ​មាន​សមត្ថភាព​សម​ល្មម​ដែល​ធានា​ថា រឿង​ក្តី​ក្នុង​ខេត្ត​នឹង​មិន​អាច​កក​ស្ទះ។

នាយក​ប្រតិបត្តិ​ខាង​ផ្នែក​ច្បាប់​នៃ​គណៈកម្មការ​សិទ្ធិ​មនុស្ស អាស៊ី លោក បាស៊ីល ហ្វឺណាន់ដូ (Basil Fernando) មាន​ប្រសាសន៍​ថា ការ​បន្ថែម​ចំនួន​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​ជំហាន​មួយ​ដ៏​ល្អ និង​ត្រឹមត្រូវ ប៉ុន្តែ​ត្រូវ​ធានា​ឲ្យ​បាន​ច្បាស់​ថា អ្នក​ទាំង​នោះ​មិន​ស្ថិត​នៅ​ក្រោម​ការ​ត្រួត​ត្រា​របស់​រដ្ឋាភិបាល។

លោក បាស៊ីល ហ្វឺណាន់ដូ៖ «ការ​បន្ថែម​ចំនួន​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា គឺ​ជា​គំនិត​មួយ​ល្អ​ហើយ ប៉ុន្តែ​សំខាន់​ជាង​នេះ​ទៅ​ទៀត​នោះ កម្ពុជា​គួរ​បន្ថែម​ការ​ហ្វឹកហ្វឺន​សមត្ថភាព និង​ជំនាញ​របស់​ពួក​គេ​ឲ្យ​បាន​ពូកែ ហើយ​អ្វី​ដែល​សំខាន់​ជា​ទីបំផុត​នោះ គឺ​ថា ពួក​គេ​អាច​ធ្វើ​កិច្ចការ​របស់​ពួកគេ​ដោយ​ឯករាជ្យ​ស្រប​តាម​មូលដ្ឋាន​ច្បាប់ ​តែ​មួយ​គត់។ យើង​បាន​ឃើញ​យ៉ាង​ជាក់​ច្បាស់​ហើយ​ថា ការ​ជ្រៀតជ្រែក​ដោយ​ឥទ្ធិពល​នយោបាយ​ទៅ​ក្នុង​ប្រព័ន្ធ​យុត្តិធម៌ ពិត​បាន​កើត​ឡើង​យ៉ាង​ស៊ី​ជម្រៅ​នៅ​កម្ពុជា»។

ចំណែក​លោក​បណ្ឌិត ឡៅ ម៉ុងហៃ មាន​ប្រសាសន៍​ថា ដើម្បី​ឲ្យ​ស្ថាប័ន​យុត្តិធម៌​មួយ​នេះ​កាន់​តែ​មាន​ការ​វិវឌ្ឍន៍​ជឿន​លឿន​ទៅ ​មុខ​ដ៏​គួរ​ឲ្យ​ជឿ​ទុក​ចិត្ត​ពី​មហាជន​នោះ កម្ពុជា​គួរ​អនុម័ត​ច្បាប់​ស្តីពី​លក្ខន្តិកៈ​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា​ឲ្យ​បាន​ឆាប់ ដើម្បី​ធានា​ឯករាជភាព​ដល់​កិច្ចការ​របស់​ពួកគេ។

មន្ត្រី​ជាន់​ខ្ពស់​របស់​រដ្ឋាភិបាល​ឲ្យ​ដឹង​ថា ក្រសួង​យុត្តិធម៌​បាន​បញ្ជូន​សេចក្ដី​ព្រាង​ច្បាប់​ចំនួន​បី​ដែល​នៅ​សេសសល់ គឺ​ច្បាប់​ស្ដី​ពី​ការ​រៀបចំ និង​ការ​ប្រព្រឹត្ត​ទៅ​នៃ​ប្រព័ន្ធ​តុលាការ ច្បាប់​ស្ដី​ពី​លក្ខន្តិកៈ​ចៅក្រម និង​ព្រះរាជអាជ្ញា និង​ច្បាប់​ស្ដី​ពី​វិសោធនកម្ម​ច្បាប់​ឧត្ដម​ក្រុមប្រឹក្សា​នៃ​អង្គ​ចៅក្រម​ នោះ ដាក់​ទៅ​ទីស្ដីការ​គណៈរដ្ឋមន្ត្រី​ដើម្បី​ជជែក​រួច​ពិភាក្សា​ហើយ។

ប៉ុន្តែ​ក្រុម​អ្នក​ឃ្លាំមើល​និយាយ​ថា រយៈពេល​នៃ​ការ​ពិភាក្សា​សេចក្ដី​ព្រាង​ច្បាប់​ទាំង​បី​នេះ មាន​រយៈ​ពេល​ជាង ២០​ឆ្នាំ​មក​ហើយ ចាប់​តាំង​ពី​ឆ្នាំ​១៩៩៣ មក ដែល​ជា​រយៈពេល​មួយ​ដ៏​យូរ​រ៉ាំរ៉ៃ​ពេក ហើយ​បញ្ហា​នេះ​កំពុង​ធ្វើ​ឲ្យ​ប្រព័ន្ធ​តុលាការ​កម្ពុជា ហាក់​នៅ​មិន​ទាន់​មាន​ភាព​ស្រប​ច្បាប់​ពេញ​លេញ​ក្នុង​ការ​កាត់​ក្ដី​ជូន​ ពលរដ្ឋ៕

BKL media conference react to PP governor

There are more than 70 residents of BKL who participated in this conference with lotus flower and some legal document such family book etc. the purpose of the conference is to reacting the Phnom Penh Governor accused the 64 families who illegal occupied on the state land and the BKL residents are opposition political party engagement or foreigner NGO who incited them to protesting. 29 July 2012 at 9.20AM: — at Village 22, Srah Chak Commune, Daun Penh Distric, Phnom Penh.

 

Appeal to The European Union for Democratic Elections in Cambodia

Appeal to The European Union for Democratic Elections in Cambodia

https://www.box.com/s/af5138b49c2e1c577ae1

 July 28, 2012

APPEAL TO THE EUROPEAN UNION

FOR DEMOCRATIC ELECTIONS IN CAMBODIA

We are making this appeal to the European Union as leaders of Cambodia’s democratic opposition, which has recently united to create the Democratic Movement for National Rescue (DMNR). We are preparing for the next legislative elections, scheduled for July 28, 2013.

One year exactly before the elections, we wish to warn the European Union to exercise the greatest vigilance with regard to the poll, which it must not accept as being legitimate and reflecting the popular will unless two fundamental conditions are met in advance.

The first condition is thorough reform of the body that administers elections in Cambodia, the National Election Committee (NEC). This organization should be non-partisan, but is in fact under the control of the ruling party, the CPP. As long as the NEC remains in its current form, there can be no fair elections.

The NEC must be reformed in line with recommendations from the largest international observer group monitoring the last national elections in 2008. The Election Observation Mission from the European Union (EOM-EU) said that the elections fell short of international standards. It made the "essential recommendation" that the NEC should operate as a fully independent institution to enhance its credibility among the electorate. For that, the EOM-EU recommended an overhaul of the NEC’s leadership and composition so as to secure participation and support from all parties represented in the National Assembly. Similar recommendations have been made by independent human rights organizations, but ignored by the government.

The second condition is that opposition leader Sam Rainsy, living abroad under threat of prison since 2009, must be allowed to return to contest the elections. Sam Rainsy, as president of the DMNR, is the only credible rival to CPP-affiliated prime minister Hun Sen, who will run for a fifth 5-year term since the United Nations intervention in Cambodia in 1991-1993. There can be no real election unless Sam Rainsy is allowed to take part. Without his participation it would be like a boxing match with one fighter. Why is Hun Sen scared of a fair fight? Why does he want to box alone?

The European Parliament, in its "Resolution on Cambodia, in particular the case of Sam Rainsy" adopted on October 21, 2010, condemned "all politically motivated sentences against representatives of the opposition and NGOs." The resolution stated that "the strategy of Cambodia's ruling party is to use a politically subservient judiciary to crack down on all government critics."

Concerning Sam Rainsy’s expulsion from parliament and the stripping of his civil and political rights to stop him from running, the Geneva-based Inter-Parliamentary Union (IPU) declared in January 2011 that it has ''become urgent to review Mr. Sam Rainsy's case'' and called on the authorities to take action ''without delay so as to enable Mr. Sam Rainsy to resume his rightful place as a member of the National Assembly."  In October 2011, the IPU called again on the Cambodian government to ensure "the opposition leader’s rehabilitation so as to enable him to stand as a candidate in the next parliamentary elections."

Elections meeting these conditions would go some way toward fulfilling the 1991 Paris peace accords on Cambodia, of which five European Union countries are signatories: France, the UK, Germany, Poland and the Netherlands. The agreements guarantee "a system of liberal democracy, on the basis of pluralism" for Cambodia. It is clear that these have yet to be delivered, but it's never too late to try.

Hun Sen is the only Cold War communist leader to survive in power today. He will only respond to threats that have direct consequences for himself and the group around him. The European Union, as Cambodia’s largest donor institution, must immediately make Hun Sen understand that it will not recognize the result of illegitimate elections, or any government that stems from them. All European countries and the European Parliament must make it clear that they will not send observers to monitor fixed elections where the result is known in advance.

Progress has been made in Myanmar where the opposition led by Aung San Suu Kyi is now allowed to contest elections. Yet Sam Rainsy, as leader of Cambodia’s united opposition and candidate for prime minister, is still denied freedom of movement and the right to oppose the government. It makes no sense, while dealing with two neighboring countries which are both ASEAN members, to applaud progress in Myanmar while endorsing totalitarian drift in Cambodia. Sam Rainsy must be allowed into the country as a matter of urgency. He must be able to return freely and safely to Cambodia at least several months before voting day in order to take part in the election process. Every day that Sam Rainsy is denied entry into Cambodia makes it harder for legitimate elections to take place.

Failure to achieve genuine elections would mean that the often-deceived Cambodian people would lose all faith in the show of democracy. The invalid democratic process would lose its capacity to serve as a channel for their grievances, leading to an increased risk of instability and violence.

History shows that totalitarianism is overthrown when the forces of democracy come together. Unification of previously fragmented democratic forces in the Yugoslav elections of 2000 led to the fall of President Slobodan Milosevic, who was indicted for war crimes by the International Criminal Court. Likewise, in Georgia and in Ukraine, united opposition prevented ruling elites from high-jacking elections. Protestors gave roses to soldiers in Georgia's Rose Revolution of 2003. Ukraine's 2004 revolution was symbolized by the wearing of orange ribbons.

Imagine the frustration of the united democrats of Yugoslavia/Serbia, Georgia and Ukraine if those dictatorships had been able to maintain themselves in power through falsified elections. Imagine if they had done so by forcing the leader of the opposition into foreign exile. There would certainly have been more violence in each country. The development of democracy in the world would have been derailed, with consequences that we shall never know.

Hun Sen's strategy of seeking to divide and rule has run its course. A united Cambodian opposition has now been achieved. The democratic movement has reached a critical threshold and its momentum will be impossible to halt.

During the Cold War, states in Eastern Europe and Asia fell to communism like dominoes. But a domino can fall in either direction. The free world must seize the opportunity presented by Cambodia's national elections. Forcing Hun Sen to play by democratic rules would not only empower the Cambodian people to determine their own future. It would also give an impetus to democracy and human rights in countries such as Vietnam, Laos, Myanmar, China and North Korea. The domino effect could be played out in reverse. This is the opportunity, and responsibility, that the world’s democratic leaders face today.

Sam Rainsy
SRP President
DMNR President

Kem Sokha
HRP President
DMNR Vice-President
__________________________________

CAMBODIA AND THE ARAB SPRING

Sam Rainsy was cited by Carl Gershman, president of the Washington-based National Endowment for Democracy (NED) in his lecture "Democracy’s New Moment: A Forward Strategy for Advancing Freedom in the World" given at New York University on March 1, 2011.

"The events in the Middle East are still unfolding, and it will probably be many years before we know if the transformation that has now begun will lead to a region and a world that is more democratic, more modern, and more peaceful.  The transitions will encounter many obstacles and setbacks ….

"Still, these revolutions have been historic, and their impact has already been felt far beyond the Middle East.  This became clear to me last Friday when I was visited by Sam Rainsy, an exiled democratic dissident from Cambodia.  He looked at me with a glow in his eye and said: 'They showed that it can be done.  Now people have the idea that change is possible, and that’s the most important thing of all.' "